Toch alweer efkes geleden, door kleine en grote redenen:

1. Deez mama ontdekte facebook, met de vele oude schoolvrienden, collega's en ander goeds. Deze week de weinige vrije tijd dus eventjes hier doorgebracht.

2. Een beetje een baalweek, want nog steeds geen nieuwe collega en dus een beetje te druk (maar daar komt verandering in: olé!).

3. Een beetje een grote baalweek, niet omdat ik superzielig wou doen, maar toch moeilijk het verdriet rond Mieke een plekje kan geven. Het is gewoon een beetje te druk op het werk en daarbuiten. Even stilstaan is er nu niet bij en dat begint toch wel een beetje op te breken!

Maar de lach is er nog steeds, hoor:

* Het mutsje van de kabouter die ik (nog steeds) aan het breien ben is eindelijk afgeraakt. Het was een klein telwerkje en als je maar enkele minuutjes tijd hebt, is het niet zo vanzelfsprekend dat mutsje ter hand te nemen.

* Deze week op een heel laat moment in de dag, dit filmpje van Dorus gevonden. Zo mooi in al z'n kinderlijke eenvoud. Het is best gekend, maar blijft vertederen...

Voor Ollie

Ollie, kon niet anders dan aan dit denken toen ik je hoekje bezocht!




En moesten we mekaar met z'n allen een klein beetje meer graag zien, zou dat dan een oplossing kunnen zijn?
Van iedere dag een beetje Feest maken?

Vader (met een hartproblematiek) en zoon die hem vraagt samen de ironman te lopen........


Een filmpje vol moed en bezieling, op het juiste moment...

Toch even tussendoor

Nee, veel tijd is er niet om alles hier terug op te nemen....maar toch even dit....
Superdruk met de verhuizing, niet zo'n leuke periode op het werk, het berichtje van mama Ilse die aan mijn ribben blijft hangen, en het berichtje wat ik eigenlijk al vermoedde rond één van de mensen die meedoen aan het programma Doodgraag Leven...Het komt wel dicht bij en raakt me, merk ik....

Het herstzonnetje schijnt heerlijk naar binnen, papa Fons is een stapel brandhout aan het zagen voor in de houtkachel,Johannes speelt met zijn vriendjes in de kleuterklas en Soetkin is ijverig haar schoolwerk aan het maken. Eventjes tijd om achter mijn peeceetje te zitten.
Vreemd, eigenlijk, toen ik een kleine twee jaar geleden dit blogje begon, had ik nooit gedacht dat we nu zouden staan waar we nu staan!
Ik terug aan het werk als hoofdopvoedster bij jongeren, Soetkin die na heel wat gepieker en gepeins toch thuisonderwijs krijgt: twee dagen in de week bij ons thuis, de andere drie dagen bij Vidya, de aankoop van ons huis voor ons co-housingsproject, de prille stapjes van Tannekin (afgelopen jaar proevend en aftastend, naar de toekomst toe meer in een bepaalde vorm)...
Ik merk dat de inhoud van mijn blog dan ook langzamerhand geëvolueerd is. Ik mis zelf, eerlijk gezegd, de knutseltjes en kookseltjes, de losse floddertjes des levens...en ik twijfel dan ook soms of dit blogje nog iets te bieden heeft...
Anderzijds, vele mensen spraken me reeds aan over de dingetjes die ik hier neerpende...
De tijd dat ik weer actief aan het knutselen sla, komt wel weer terug, troost ik mezelf. Zoveel andere, ook belangrijke keuzes,vragen nu wat aandacht....en ook dat is goed...

Man Man Man!

Na een overheerlijk, superdruk, weinig-slaap-weekendje, georganiseerd voor de clïënten op het werk, kom ik voldaan thuis en lees de berichtjes.
"Man Man Man", kan ik nu niet laten te glimlachen. Wat een discussies roepen mijn blogje momenteel toch op! Helemaal nog nooit verwacht dat zo veel mensen dit plekje bezoeken. Dacht ik even dat er vooral vrienden, familie, kennissen en toevallige voorbijgangers eventjes op de thee kwamen, maar nu blijken er plots mensen te zijn die toch wel volgen wat er in ons gezinnetje reilt en zeilt. Heb dit nog gezien op andere blogs, maar kon nooit vermoeden dat mijn woorden plots een hot item zouden worden.
In vroegere periodes twijfelde ik inderdaad of ik mijn blog voor iedereen toegankelijk zou maken, maar ik hou nogal van open gesprekken, waarom op internet gaan als het voor iedereen verborgen moet zijn? Dan kan je evengoed een dagboek schrijven en er een hoop intieme pennevrienden op na houden (niekske verkeerd mee, maar ik ben nu eenmaal een blog begonnen en geen dagboek). Als mensen een eigen mening hebben over zaken, dan mogen ze dit gewoon laten weten, zolang het maar met respect gebeurt.
Ik vind het trouwens heel boeiend hoe mensen aankijken tegen thuisonderwijs. Ik merk dat het laatste woord hier nog niet is over gezegd. ..en dat is goed zo, dat houdt ons wakker!
Misschien kunnen we nog interessante invalshoeken met elkaar wisselen?

De knoop

De fameuse knoop die al een tijdje in onze weg zit, is bijna doorgehakt!
De job, die ik ontzettend leuk vind om te doen, ons gezinnetje, de heel vele fijne ideetjes voor Tannekin, blijken langzamerhand niet allemaal meer in een doordeweekse dag te passen. Ik ben zowat in duizend stukjes getrokken, wat nooit de bedoeling kan zijn. Er moeten dus knopen worden doorgehakt (waar ik altijd al een hekel aan had!!!).
Ik zal moeten gaan kiezen waar ik echt voor sta. In de afgelopen jaren, iedere keer weer op knooppunt-momenten, op de website van kind en gezin beland, om informatie te zoeken rond kinderopvang. Deze week uiteindelijk toch maar eens een afspraak gemaakt. Kennis gemaakt met de kind-en-gezin-mevrouw. En bijna ook helemaal besloten om toch als opvangmama aan het werk te willen gaan (baby-peuter en buitenschoolse opvang), welliswaar volgens onze eigen waarden, dus heel sterk verbonden met het antroposofische gedachtengoed. Het is mogelijk om dat te combineren met de vertelmomentjes die we nu ook al organiseren voor Tannekin. Iets minder uit elkaar getrokken worden, maar in één richting kunnen werken...zalig. Weer gewoon in een totaliteit kunnen werken, weer leuk wat knutselen met de kindjes, eventjes tijd kunnen nemen om de seizoenstafel op te knappen, samen een kommetje fruit kunnen eten in de namiddag...
Anderzijds ben ik toch wel bang voor de stap: mijn contract waar ik nu werk, loopt op zijn einde, maar wordt in de vakantie vernieuwd, en wil ik die leuke job wel laten schieten? Anderzijds, het werken met kindjes, wat we nu in Tannekin doen, zou ik nog meer willen uitbreiden, en nu heb ik daar echt geen tijd voor.
Het voordeel zou dan wel weer zijn dat we de keuze kunnen maken om volgend schooljaar Soetkin thuisonderwijs te geven, zodat ze haar basisvertrouwen weer wat terug kan vinden. En ondertussen loopt de zoektocht naar een grotere locatie voor de Tannekin-activiteiten ook gewoon door (maar gelukkig nemen Inge en Werner hier heel veel in op...want ik merk dat dat toch ook heel wat vraagt).
Wordt vervolgd, dus....
(en ondertussen vind ik het dapper van jullie dat jullie nog steeds naar mijn gezeur willen luisteren.).

Eén van die maandagen

Twintig dingen die ik op een maandag als deze doe...

• Soetkin wil niet naar school! Gebruikelijk, zo de laatste tijd!
• Afgesproken met haar dat ze terug maar halve dagen gaat (want dat besloten we afgelopen weekend, als papa en mama).
• Blij meisje zelfstandig naar de speelplaats, terwijl mama met juffie praatte.
• Om een langer gesprek korter te maken: Soetkin doet momenteel niets in de klas. Presteert nog geen tiende van wat kindjes die wel moeite hebben presteren...Tweede leerjaar wellicht niet haalbaar,...
• Trippel Trappel weer naar buiten.
• Huilend meisje in mijn armen: de kindjes duwen mij uit de kring!!!
• Grote vraag van vandaag: Hèèèèèèèèèlp!
• Andere scholen als optie? Of dan toch maar thuisonderwijs, met alle gevolgen die dit met zich meedraagt?
• Naar Werner gereden die het kaartje van Soetkins Lentefeest helpt maken.
• Deze tekst op haar kaartje gezet:

Ben je anders dan een ander.
Ja natuurlijk, jij bent jij.
Want je bent apart geschapen.
Uit een ander hoopje klei.

Kijk gerust eens in de spiegel.
Naar het kunstwerk dat jij bent.
Jouw gezicht, jouw lijf en leden,
Jouw karakter, jouw talent.

Zie je wel, je bent een wonder.
Niets aan jou is saai en grijs.
Wees maar jij en blijf bijzonder.
Zing gewoon je eigen wijs.

(T. Hermans)

• Meer dan ooit beseft dat Soetkin echt mag zijn wie ze is!!!
• Naar ziekenhuis gereden waar Kleine Zus haar derde chemo kreeg.
• Gezellig wat bijkletsen.
• Nog eventjes gaan werken (tja, ik werk in de hulpverlening, voor als men het mocht vergeten zijn).
• In het naar huis rijden beseft dat ik zwartgallig wordt vanavond.
• Een meisje wat bij het slapengaan gelig uitslaat en huilt van hoofd-en buikpijn.
• Gebeld naar een mama die thuisonderwijs geeft aan één van haar kinderen, en daar wat moed gekregen.
• In een prachtige dreef met bomen,de muziek hardop, aan de kant gaan staan om te kijken naar de volle maan.
• Tijdens het typen van deze tekst beseft dat we ook nog ons leuke mannetje hebben, waarmee ik vandaag in ons grote bed heb liggen knuffelen.
• Olé! Met een lekker glaasje wijn deze blog aanvullen.

Tja, je hebt zo van die maandagen...

Baalmoment

Bah! Schijnt het zonnetje lekker, kriebelt de zomer aan onze tenen, doen we allemaal leuke dingen, bouwen we stap voor stap verder aan onze dromen, en dan hoor je plots dat het op school weer niet helemaal fijn loopt met Soetkin (voelden we wel aan, natuurlijk, maar plots wordt het weer concreet), steken de gedachten over thuisonderwijs weer heel erg de kop op, weet ik ook eventjes niet meer hoe we dat allemaal aan elkaar gaan breien, wil ik als moeder eindelijk het gevoel krijgen dat mensen Soetkin zien zoals ze is, namelijk hooggevoelig, en baal ik van al de goedbedoelde raad, waarvan ik weet dat dat juist bij Soetkin niet werkt.
Vandaag een lekker-lange-dag thuis, en ik zou met goede muziek keihard aan het poetsen zijn gegaan: mis dus! Heb alleen nog zin om nu ff naar zus te rijden, om op een zonnig terrasje met kaas en wijn stil te staan bij de dingetjes in het leven...
Laat vandaag maar eventjes onze wereldbol zonder mij verder draaien!!!!
(Maar vergeten jullie dit stukje maar alvast, want wedden dat het binnen een uurtje weer is overgewaaid?).

Warmte, Licht en Vuur!

Lieve mensen,
De laatste tijd niet veel meer op dit plekje geweest. Mijn zusje wordt momenteel behandeld voor kanker, en ik merk dat mijn energie heel veel naar haar uitgaan. Momenteel kunnen we niet veel meer doen dan afwachten wat de chemo-behandeling zal brengen, maar misschien is het een opkikkertje als jullie haar blogje eventjes bezoeken (klik dus op de link "zusje").

Dag grote, kleine jongen. Tot weerziens aan de overkant!

Mooie gedachten

Af en toe...als ik supermoe ben en eventjes tot rust wil komen....dan surf ik naar de officiële website van Herman Van Veen.
Kun je onder het item "Herman van Veen" naar zijn blog gaan kijken (jawel: u leest het goed: ook deze man heeft een heuse blog, en wat voor één!).
Eventjes door de verschillende maanden heen surfen en je krijgt de prachtigste teksten en gedachten te lezen. Goh, als ik het maar zo bedacht kreeg... (maar dan zou ik nu Herman van Veen zijn, en die is er al, nietwaar). Ik denk dat ik dus gewoon mama Heidi blijf, een fan van het eerste uur.

Déja-vu

In navolging van wat ik bij mama Lieveheersbeesje zag, kon ik ons herfstmannetje niet laten staan, en gooi ik hem maar het wereldwijde net op: hier istie dan! Jullie denken waarschijnlijk dat ik eindelijk weer "creativitijd" heb, maar deze is helemaal zelf gekocht! Ik kon er niet aan weerstaan!

Een week geleden ben ik als begeleidster in mijn nieuwe job begonnen. Een week vol drukke agenda-momenten, maar vooral een week van terug thuiskomen. Of hoe het voelt om met een paar mensen aan het koken te slaan en dan samen te kunnen eten, of samen met een cliënt op de studio naar een belspelletje op tv te kijken en dan ook genieten van de gezellige babbel daarbij, of een norse jongeman die plots ontdooit,....
Vanmorgen eventjes door de werksituatie teruggegooid in de tijd. De voet van één van ons bewoners verzorgd. Dachten wij allemaal dat het schimmel was, deden we de kous uit en zag ik voor me het beeld van mijn lieveke, enkele jaren geleden: één grote kort vol kloven...ja, bleek het inderdaad geen schimmel te zijn maar wel eczeem!
En dan zit ik nu thuis, de kindjes slapen heerlijk en Fons is naar de massage-cursus...en ik besef hoe heerlijk het nu is dat deze periode voor ons achter de rug is, de stress, de pijn, de onzekerheid, de eenzaamheid,....we zijn er uit gekrabbeld en leven weer naar de toekomst toe, zonder angst dat Fons morgen weer hervalt. En geloof me vrij....het heeft lang geduurd voor ik dat weer kon!

En om dit logje vandaag af te sluiten wil ik jullie laten kennismaken met deze lieve "dame". Iemand die me heel vaak gesteund heeft met fijne kleuren, kop-stoot-momenten, gezellige babbels en troostende kopjes koffie......

Misschien, misschien, misschien...?

Misschien voelen jullie het ook?

Die kleine kriebeltjes op de huid, dat warmtegevoel wanneer je om je heen kijkt, het eventjes-de-adem-inhouden-gevoel, de hoop,....de...., de....,....

TIJD VAN STIL WORDEN

Zelf heb ik het elk jaar opnieuw. Na de zomervakantie, wanneer de kinderen weer naar school gaan en het gewone ritme terug is gekeerd: een bijna-herfst-gevoel!

De morgenstond is kil en vochtig, nevels hangen over de velden. Soms zie je door die nevels de omfloerste zon. Of op minder zonnige dagen voelt je de wolkdruppeltjes op je trui en haar, alsof je door een verstuiver wandelt...

De kapstok hangt overvol regenjasjes, dikke truien, zomerjasjes maar ook al winterse jassen, zodat we naargelang de dag ons wil brengen, ons kunnen aankleden.

En dan overvalt het me: dat heerlijke gevoel dat alles nu tot rust komt, dat alles zich door de spiraal van het Leven, naar binnen wentelt.

Hier bij ons thuis merk je niet zo veel van die rust. Fons is gewoon aan het werk, ik ga elke dag op school werken, de kinderen spelen en ravotten zich doorheen de vrije tijd, met af en toe een knallende ruzie tussendoor en twee minuutjes later de grootste knuffel...

Een onverwachte telefoon, waardoor ik plots op een sollicitatie zit en beslis dat deze job voor mij de perfecte kans is, en nu terug het loslaten van mijn taak op school volgende week,...

De massagecursussen van Fons, de cursus "De natuur in jezelf" waar ik dagelijks mee bezig ben.

De oprichting van Tannekin die nu vooral heel veel werk achter de schermen vraagt: nadenken over de folder die we willen maken, de tekst voor onze website uitwerken, groothandels opzoeken voor ons webwinkeltje, het ontwerpen van een logo,...

Knutselen, breien, naaien,...hééél weinig tijd voor...

Maar hoe druk het hier nu ook is, diep binnenin ga ik toch gewoon mee in die innerlijke weg.

Kennen jullie dat gevoel?

Eerste schooldag

Zoals bij veel blogmama's, staat deze blog in teken van DE EERSTE SCHOOLDAG!
We hadden er allemaal veel zin in. Papa Fons als postbode, die ging zoals gewoonlijk heel vroeg op pad. Soetkin en Johannes stonden pas veeel later heel vrolijk op.
Voor Johannes was het net alsof hij nooit vakantie had gehad. Vrolijk liep hij de klas binnen, zich niet eens bewust dat hij een nieuwe juf heeft. Het is zijn vertrouwde klaslokaaltje met de bijhorende speelkameraadjes.....en tja...."juffie Marleen" hoort er dan ook maar gelijk bij, nietwaar?

Voor grote zus was het veel spannender! Vol verwachting keek ze de afgelopen weken uit naar de eerste klas. En nu was het zover!
Met haar (grote) nieuwe boekentas op de rug, stapte ze de speelplaats op. Elk jaar worden de eersteklassertjes met een hele ceremonie naar de eerste klas begeleid. En o wat was ze trots!

Mama vond het zelf ook best spannend. Vorig schooljaar was niet bepaald een makkelijke periode voor Soetkin. Ze had het heel moeilijk op school, vond haar plekje niet.
Maar we hebben het gevoel dat het wel snor zit. Zo perfectionistisch als ze is, had ze het wel eventjes moeilijk met het feit dat ze rechte lijntjes had moeten tekenen en dat die van haar een beetje schuin waren. Maar ze geloofde mij best snel toen ik zei dat dat allemaal wel in orde zou komen, en dat het elke dag wel wat beter zou gaan, dus...ben benieuwd!

Om de puntjes eventjes op de spreekwoordelijke i te zetten: ook voor mij was het mijn eerste schooldag!
Na heel wat verschillende opties, kwam vorige week vanuit school de vraag of ik op school wou helpen. Samen met Marieke zorgen we voor de peutertjes in de namiddag. Vandaag maar een heel klein groepje, maar wel heel lief! Ik ben ook heel blij dat alles zo loopt. Net alsof er heel wat puzzelstukjes op zijn plaats vallen. Doordat ik op school werk, is het ook makkelijker om voor onze toekostige zaak te werken (klinkt sjiek, hè).

Zo kan ik in de komende weken mij rustig aan bezig houden om een officiële website te gaan opmaken. Vind ik een heel leuk idee, trouwens...en in die tussentijd, blijft alles nog een beetje verborgen....

Geluk!

Vanavond eventjes langs de Brugse vestingen naar Tom gefietst. Een opgewekte man die ons leventje regelmatig komt opvrolijken!
Een stukje Brugge leren kennen, waarvan ik niet besefte dat het bestond!

En dan op weg naar huis.......Tzadaaaaam!!!!

Dat ongelooflijke gevoel van Verliefdheid op het Leven.

De oude dikke bomen langs de waterkant, de zwetende joggers die mij kruisten, het verliefde koppeltje op een bankje, een eenzame boxer aan het schijnoefenen op een grasveldje, de trapgeveltjes van een stukje Brugge, nog niet bezoedeld door toeristen (waar ik trouwens niets tegen heb hoor, alleen neemt de massa juist het stukje authenticiteit van de stad weg). En door het gebladerte van de bomen heen, de maan omfloerst door nevels....
En ikke die innerlijk juichend door dat stukje wereld fiets, waar ik, voor dat ene luttele moment, gewoon eventjes helemaal één mee ben!

De drukte en chaos van de afgelopen periode, de twijfel en piekermomenten hoe en of we ons project wel van start moeten laten gaan...eventjes gewoon weg....alleen maar innerlijke stilte op die fiets!

Ja, misschien is morgen dat Wauw-gevoel wel weer weg en komen de twijfels gewoon weer op me af...ik ben zoooo 'n ongelooflijke zoeker...iedere keer weer denk ik dat ik de rust in mezelf heb gevonden, dat ik op een plek ben aanbeland waar ik gewoon hoor.
En iedere keer opnieuw die onrust die ik in mezelf voel opborrelen, en het verder trekken...wetende dat de rust gewoon in mezelf te vinden is, dat ik hem niet buiten mezelf om moet gaan zoeken...
En dan de grote vraag of ik dan wel de juiste persoon ben om samen met anderen op zoek te gaan naar hun innerlijke kern, of ik zelf nog niet te veel zoekende ben...
Anderzijds, misschien is juist dat zoekende in mezelf ook de kracht die me voortdrijft, die me deed besluiten er iets opbouwends mee te gaan doen...?

Tja, laten we gewoon zeggen dat ik nu maar wat aan het wauwelen ben...mensen die met vlinders in de buik rondlopen voor dit Leven....die zijn even niet aanspreekbaar.
SSSSJJJJTTTTT.....ik droom!

En dan valt de stilte!

Afgelopen weekend met mama Ilse op stap geweest naar Wéris, een klein dorpje in de Ardennen.

Daar hadden we een klein B&B gereserveerd voor ons tweetjes. Het zou een heerlijk, relaxt weekendje worden....

Niet, dus!

We hadden namelijk besloten een heuse tocht van 23 kilometer af te leggen. Het werden er wat meer, aangezien de wandeltocht toch niet zo prec-ie-zig werd opgesteld. Blaren, pijnlijke spieren, en een hete middagzon...alles hebben we wat zowat gehad....Maar we zetten ijverig en dapper door!

De apotheose: de Dolmen en Menhirs ? Nee, die misliepen we zowaar!

Maar niet getreurd....op zondagmorgen hebben we toch alles bezocht wat we nog wilden bezoeken.

Alleen de zuidelijke dolmen, daar zijn we op afgeknapt: een groep auto's, twee barbecue-roosters, een trosje bierdrinkende mannen, vonden we nieks spiritueels aan! Je stelt je de vraag hoe die goedkeuring krijgen om op zo'n mysterieuse plaats een fuifje te gaan bouwen...

Tussen de witte tent en de bierdrinkende mannen door kunnen jullie een heus hunebed ontwaren...geloof me vrij!

Ik wilde er een echt stilte-weekend van maken...maar door de opstart van ons project in de nabije toekomst merkte ik dat ik mijn gedachten moeilijk stil kon krijgen. En gek genoeg voel ik nu pas duidelijke stilte over me heen komen!

Op de blog van Windekind wil ik deze week dieper ingaan op ons beleven!

Dikke Bertha

De afgelopen dagen wandelde ik (met of zonder de kindjes), richting "dikke boom".
We wonen hier nu bijna een jaar, en dit plekje blijf ik gewoon heel mooi vinden.
Die grote, dikke, afgebroken stam in dat open veld, omzoomd door bossen....een plekje om even tot rust te komen!

Steeds vaker kwam bij mij ook de vraag naar boven welke geschiedenis deze boom met zich meedroeg...
En nu vond ik het: deze boom was tot 2001 de grootste, dikste boom die in het Brugse ommeland te vinden was. Er werd geschat dat hij wel 250 jaar oud is...
En de naam is "Dikke Bertha"!
En ondanks het feit dat de boom zelf helemaal kapot is gebroken, blijft hij toch nieuw leven schenken en herbergen, van kevertjes, tot slakjes, tot....

Voor mij blijft hij dus gewoon prachtig!

Pfffff...

De laatste weekjes voor de zomervakantie!

En dus hele drukke weken! Gelukkig ben ik niet alleen in de rush naar Sint Jan! Op school voel ik de kriebeltjes ook al, dingen moeten afgewerkt worden, kinderen willen niet zo vlotje meer mee...

Ook hier thuis is het best heel druk: voor de zomervakantie nog eventjes met Soetkin naar de osteopaat, gesprekjes op school, klasvergaderingen, nog net-even-te doen-dingetjes voor Windekind, een cursus poppenspel, de oprommelwerkjes in huis tussendoor, de zomaar-tussenin-bezoekjes van lieve mensen, nog even keuvelend buiten op de bank net voor het slapengaan, kindjes nog efkes zich uitlevend op de trampoline......
....gewoon AL-BIJNA-ZOMERVAKANTIE-GEVOEL!....

Kennen jullie het ook?

Windekind

Voor de vele mensen die mij vragen met wat ik nu precies bezig ben......
Voor de vele mensen die zich afvragen wat psychodrama precies is...
Voor de vele mensen die mij kennen en weten dat ik aan heilpedagogie mijn hart verloren heb...
Voor de vele mensen die weten dat ik met een nieuwe impuls iets uit de grond wil stampen...

Vandaag stel ik jullie Windekind voor.

Heel pril en schuchter.
Ontzettend klein en nog heel erg omhuld.

Maar als jullie stil zijn en zacht toekijken, dan komt ze voorzichtig naderbij...