Het herstzonnetje schijnt heerlijk naar binnen, papa Fons is een stapel brandhout aan het zagen voor in de houtkachel,Johannes speelt met zijn vriendjes in de kleuterklas en Soetkin is ijverig haar schoolwerk aan het maken. Eventjes tijd om achter mijn peeceetje te zitten.
Vreemd, eigenlijk, toen ik een kleine twee jaar geleden dit blogje begon, had ik nooit gedacht dat we nu zouden staan waar we nu staan!
Ik terug aan het werk als hoofdopvoedster bij jongeren, Soetkin die na heel wat gepieker en gepeins toch thuisonderwijs krijgt: twee dagen in de week bij ons thuis, de andere drie dagen bij Vidya, de aankoop van ons huis voor ons co-housingsproject, de prille stapjes van Tannekin (afgelopen jaar proevend en aftastend, naar de toekomst toe meer in een bepaalde vorm)...
Ik merk dat de inhoud van mijn blog dan ook langzamerhand geëvolueerd is. Ik mis zelf, eerlijk gezegd, de knutseltjes en kookseltjes, de losse floddertjes des levens...en ik twijfel dan ook soms of dit blogje nog iets te bieden heeft...
Anderzijds, vele mensen spraken me reeds aan over de dingetjes die ik hier neerpende...
De tijd dat ik weer actief aan het knutselen sla, komt wel weer terug, troost ik mezelf. Zoveel andere, ook belangrijke keuzes,vragen nu wat aandacht....en ook dat is goed...