Toch alweer efkes geleden, door kleine en grote redenen:

1. Deez mama ontdekte facebook, met de vele oude schoolvrienden, collega's en ander goeds. Deze week de weinige vrije tijd dus eventjes hier doorgebracht.

2. Een beetje een baalweek, want nog steeds geen nieuwe collega en dus een beetje te druk (maar daar komt verandering in: olé!).

3. Een beetje een grote baalweek, niet omdat ik superzielig wou doen, maar toch moeilijk het verdriet rond Mieke een plekje kan geven. Het is gewoon een beetje te druk op het werk en daarbuiten. Even stilstaan is er nu niet bij en dat begint toch wel een beetje op te breken!

Maar de lach is er nog steeds, hoor:

* Het mutsje van de kabouter die ik (nog steeds) aan het breien ben is eindelijk afgeraakt. Het was een klein telwerkje en als je maar enkele minuutjes tijd hebt, is het niet zo vanzelfsprekend dat mutsje ter hand te nemen.

* Deze week op een heel laat moment in de dag, dit filmpje van Dorus gevonden. Zo mooi in al z'n kinderlijke eenvoud. Het is best gekend, maar blijft vertederen...

Zoals we wel vaker doen (en je dit ook al op dit blogje kon lezen), trokken we met ons gezinnetje terug richting Heuvelland.
Is het het groen, wat daar precies altijd groener lijkt, de mooie vergezichten, het keltische gevoel dat daar gewoon blijft rondwaren, de helemaal-tot-jezelf-komen,....ik weet het niet, maar we hebben ervan genoten!
De kinderen hosten door het bos, berg op - berg af, en papa en mama puften er een heel stuk achteraan (diezelfde berg op - diezelfde berg af). De batterijtjes weer helemaal opgeladen.

En toch...

Toen Mieke overleed, was ik niet van plan een bedevaartsoord te maken van haar blogje, noch van het mijne. Mieke was een deel van mijn/ons leven, maar om een blog rond haar op te bouwen, dat ligt niet in mijn aard.
Maar vandaag moet het er toch even uit: wat mis ik haar ontzettend!!!
Tijd heelt de pijn, maar ik heb het gevoel dat nu het pas echt rauw wordt....

En als je dan door dat mooie stukje natuur rondloopt, en je ziet de kindjes helemaal echt kind-zijn...dan voel ik dankbaarheid, maar ook een groot gemis.....

Wanneer ik dit zie, dan vind ik het leven toch mooi...

Een 30-tal seconden geduld, en dan begint het pas echt...
(En als iemand mij een tip kan geven hoe ik youtube-videos rechtstreeks op dit blogje kan krijgen, geef een gilletje....deze mama zou u dankbaar zijn!).

Toekomst

Hoe kunnen we beter beschrijven dan met enkele foto's hoe hier alles z'n gangetje gaat?
Om de één of andere reden lukt het me dit keer niet om de foto's te plaatsen waar ik ze hebben wil, maar zoek gerust het bijhorende tekstballonnetje bij het juiste plaatje...

Samen met vrienden een betonplaat gieten voor ons reuzegrote tuinhuis. Het werk is nog lang niet af, maar de aanzet is gegeven.

Tussen het vele werk in, met 17 mensen spaghetti eten in de tuin, met een heerlijk lentezonnetje op ons bolletje.

Drie stoere bosrovers in de boomhut met boevenspaghetti.

Onze magistrale boom, die nu nog niet tot z'n recht kan komen zo midden in de bouwwerken.

Kathy die wegens polsoperatie vooral de rol als veiligheidscoördinator op zich neemt (al lijkt me dat zeer bedenkelijk vanuit die hangmat).


Inderdaad, na een hele vreemde periode, merk je toch weer iedere keer dat je de draad van het leven weer oppakt.
De pijn en het gemis is er, en we zullen ook moeten leren aanvaarden dat dat gemis er nu gewoon bij zal horen.
Maar iedereen probeert op z'n eigen manier een stukje evenwicht hierin te vinden.
Ikzelf heb afgelopen week ook ontzettend genoten van een uitstapje naar zee met Moeke: lekker eten, een zonnige strandwandeling, naast elkaar in het grote bed liggen vertellen...deden we in ons leven nog veel te weinig, en we moeten zulke momenten koesteren...

De afgelopen weken waren ook een tijd van bezinnen. Het was zo druk...het was net alsof alle spotlichten op Zussemieke waren gericht. Dat was natuurlijk ook zo, maar de opnames van Hart voor Mekaar, de interviews in de tijdschriften en de kranten....er was haast geen mogelijkheid om niet aan Mieke te denken.
Nu komt alles terug in proporties: als ik aan Mieke denk, zie ik niet meer de foto's uit de tijdschriften, maar komen de herinneringen terug hoe ze echt was, met al haar gaven en scherpe kantjes...(en daarmee wil ik geen afbreuk doen aan de artikels, alleen: Mieke was zoveel meer...).
En zo is het goed, zo wil ik het ook...echte beelden en herinneringen...

En dus: als mensen mij vragen hoe het met mij is, dan moet ik ook echt eerlijk antwoorden dat het goed met me gaat. Nee, ik verdring het verdriet niet, alleen: ik kan er niet de hele dag aan lopen denken...Mieke komt niet terug door onszelf onder te dompelen in ons verdriet en gemis...Mieke is voor mij gewoon niet weg...ze zit dicht bij me....bij ons...
En ondertussen glijden de dagen voorbij....en zetten we stapjes op onze mooie aardkluit...

Eventjes een kleine update, alhoewel er niet zoveel te vertellen valt.

Heb daarjuist met de mensen van het werk (what's in a name?) ongelooflijk plezier gehad, maar nu iedereen slaapt, toch een zoveelste snottermoment.

Het zonnetje schijnt, Fons is hard in de tuin aan het werk, ruimte aan het maken om ons tuinhuis op te bouwen, Soetkin is terug aan het breien geslagen (waarvan één dezer dagen een fotooke op dit blogje), en dus kon ik, na lange tijd, het ook niet laten terug een Höttingerkabouter op te zetten, gewoon omdat ik ze zoooo schattig vind. Heel wat kleine genietmomentjes, maar dan toch onderhuids dat venijnige gemis...

Lieve Zussemie,

Ik was niet van plan om op dit blogje het voortdurend over jou te hebben...dat zou je ook niet gewild hebben.
En toch lukt het deze week niet om veel anders in mijn gedachten te hebben.
Er zijn tranen geweest, en glimlachen om wat geweest is. Toch is er vooral een harde, bittere brok.
Het jaar dat je ziek was, was een jaar van afscheid nemen: iedere keer iets waarvan we wisten dat het de laatste keer zou zijn. Het laatste zomerse terrasje als zussen (met champagne, hoe kan het anders), het laatste kerstfeest, de laatste keer door de plantenwinkel, voetje voor voetje omdat je niet meer sneller kon, de laatste knuffel in de keuken, huilend omdat je zo doodmoe was en voelde dat het allemaal uit je handen glipte...
Niemand had durven denken dat jouw strijd zo hard zou zijn.
En dan die dankbaarheid om de manier waarop je uiteindelijk het leven hebt losgelaten.
De voorbije week was niet makkelijk: voelen en zien hoe iedereen met zijn eigen verdriet worstelt, en hoe je machteloos toekijkt en geen troost kunt bieden...
Morgen 'vieren' we samen jouw leven....
Slaap nu maar zacht, jouw strijd is gestreden....maar misschien, héél misschien luister je nog eventje met me mee naar dit liedje.

Liefs

Grote Zus

Goh, wat vertel je over een dag als deze?

Dat je genoten hebt van de warme zonnestraaltjes?
Dat je het heerlijk vindt om de kinderen in de oude eikeboom te zien klauteren?
Dat je nog voor het ontbijt de flair bent wezen kopen bij de krantenwinkel om de hoek?
Dat je bij vrienden op het terras eventjes je hart hebt kunnen luchten?
Dat je gesmolten bent bij de aanblik van het geitje van Mieke dat nu in onze tuin zit?
Dat een lieve vriendin belde waar je, zelfs met een slechte GSM-verbinding, het hele verhaal tegen kwijt kon?
Dat je samen met Didier de afscheidsviering aan het voorbereiden bent met een lach en met een traan, en natuurlijk met Nickelback op de achtergrond?
En vooral: dat je wat verloren rondloopt, nog niet helemaal beseffend wat er nu eigenlijk allemaal is gebeurd de voorbije dagen?

Goh, wat vertel je op een dag als deze?

"Tja, en hebben jullie goed geslapen vannacht?"

"Oh, ik heb mijn valeriaandruppeltjes genomen."
"En ikke ne Temesta."
"En ik ben opgestaan om een goed glas wijn te drinken."

Vannacht zullen verschillende mensen wat minder geslapen hebben, denk ik.
Zoals je ook op haar blogje kunt lezen, gaat het momenteel niet goed met Mieke.

Gek eigenlijk...elke dag opnieuw weet je dat dat moment ooit komt, en als het dan zover is, dan is het precies toch allemaal te snel.

Maar de mooie regenboog toen ik vanmorgen vroeg naar Dadizele reed en de hele fijne knuffel in de keuken, zijn topmomenten vandaag!

Aan Joke

Enkele blogs geleden reageerde Joke op mijn blog....
Lieve Joke, Tuuuuurlijk herinner ik mij Jonge Kerk nog!
Meer zelfs: sinds ik in januari in de Arkgemeenschap begon te werken, komen de mensen van Jonge Kerk terug op mijn pad: wonderbaarlijk....Had in het weekends zelfs een afspraak met een gezinsgroep met Geert Dedecker. Maar eventjes om mijn nieuwsgierigheid te bevredigen (kwestie dat ik zoveel mensen heb mogen ontmoeten in mijn leven) kun je specifieker zijn, hihi???? Ik ben superbenieuwd!

Gisterenavond ongelooflijk plezier gehad op het werk: Mirjam, een duitse collega wou zo nodig chocoladepudding maken. Niet zo grappig, ware het niet dat hij nogal slappekes uit het kookavontuur kwam: vloeibaar dus! Doe daar bovenop een schep slagroom van onze vietnamese/canadese andere collega, en het melige gedrag van deze mama was niet meer in te tomen: een wedstrijdje slurpen!
Moeten jullie ook eens doen: het brengt meteen heel wat kleur in een dag: om ter hardst, om ter kortst, om ter langst....
Mensen die me al langer kennen, fronsen bij deze hun voorhoofd, maar geloof me vrij: hilarisch was het wel en het gaf ons allen een goed gevoel. Mijn pedagogische principes helemaal overboord gegooid, los van alle regeltjes.

Met een vrolijk en dankbaar gevoel werd ik vanmorgen wakker, en reed naar een vergadering in ons andere huis. En mijn gelukzalige gevoel kwam al snel terug bovendrijven. Eventjes voorbij de binnenstad begon het polderlandschap zich voor me te ontvouwen. Lichtjes bevroren, met een veelbelovend lentezonnetje.
En ja hoor: daar waren de waterlanders: de tranen biggelden over m'n wangen. Ik kon gewoon niet ophouden. Zat na het parkeren nog een tijdje na te snotteren in mijn auto.

En het mooiste van dat alles?
Op het werk aankomen en een heleboel warme armen om je heen voelen.

Ik wens gewoon iedereen zo'n job toe!!!!!

Even slikken, en dan een stapje voorwaarts

Gisterenavond heerlijk met mijn zusje aan de telefoon gehangen. Niet te lang, maar wel deugddoend!
En daarna met een flinke kater gezeten (en nog steeds).
Nee, we wisten dat het niet goed ging, ondanks alle positivisme. Je ziet hoe, elke keer een beetje meer, de ziekte overwicht neemt, en hoe Mieke en Didier zich steeds weer aanpassen en verdergaan. En je kan alleen maar heel veel respect hebben voor hen en vloeken tegen de hele situatie.
Het is herkenbaar, zo na de laatste maanden: iedere keer krijg je een klap, loop je een dag of twee met een krop in de keel, en herzie je de situatie. Dan komt er een stukje 'aanvaarden' (als je natuurlijk van aanvaarden kan spreken), en ga je verder.
Maar ik denk dat ik vandaag in de fase van 'de-dag-of-twee' zit. En ik had vannacht heel veel zin om iedereen uit bed te bellen en samen een potje te huilen, om daarna met een glas Champagne te toosten op het Leven.

Realiteit

Tussen de verhuisdozen in, het maken van plannen hoe we ons gemeenschapshuis kunnen gaan uitbouwen, het lesgeven aan Soetkin en het gewoon mama-zijn, door...blijft de gezondheid van mijn Zus een grote bezorgdheid.
Gisteren een nieuwe stap, een stap waarbij wij ons allemaal gewoon machteloos voelen!
Zit dan ook al de hele tijd te denken en me af te vragen of ik dit wel op deze blog zou zetten. Anderzijds: misschien, hééééél misschien, kunnen mensen zich in dit gevoel herkennen...en kan het ook een stukje troost bieden (want zo vind ik ook mijn troost: door het menselijk-herkenbare in andere mensen en situaties).
Op de blog van Kim en Patrick, twee mensen die in het programma "Doodgraag Leven" meedoen, las ik een stuk over humor. Inderdaad: humor kan soms heel bevrijdend zijn! En toch: vandaag merk ik dat humor niet toereikend meer is...er zit gewoon een zwaar gevoel in mijn maag en een krop in mijn keel. Even gewoon geen optimistische, actieve Heidi dit keer, gewoon even geen zin....
Mieke werd gisterenavond uiteindelijk overgebracht naar de Palliatieve dienst en alles is nog te vers om nu met humor dat stukje realiteit aan te kunnen. sorry mensen: dit keer geen optimisme, alleen heel ferm balen!

Een dagje terrassen

Gisteren met een druilerig, grauw weertje naar de stad gereden. Er moesten dringend administratieve papieren in orde gebracht worden (en je raadt het of niet: maar na drie dagen op- en af- geren, is de hele bureaucratische mallemolen nog niet in orde: pffff...ons belgenlandje!).
Gelukkig kwam het zonnetje al snel door het wolkendek piepen!
Mocht ook wel, want Kleine Zus en Grote Zus hadden een gaatje in de agenda vastgeprikt, en we zouden eventjes heerlijk Brugge afschuimen.
Na ietwat vertraging, konden we algauw een plekje bemachtigen op een zonnig plekje op 't Zand.
Glaasje champagne, lekkere spaghetti, sympathieke ober,... daarna gevolgd door een rustig kuieren langs verschillende winkeltjes, om op een volgend terrasje te dromen over een zwembad. En vooral hééééél vééééél te praten over het Leven, over de Liefde....
Gisterenavond dan nog een telefoontje gekregen van Zussemie, dat ze de beslissing nam niet mee te gaan in een experimentele behandeling, waarbij ze geen enkele garantie had dat haar Leven ook effectief zou kunnen verlengd worden, en waarbij het maar de vraag is of de kwaliteit van Leven ook goed zou zijn.
En eigenlijk voel ik nu vooral dankbaarheid omdat ze de kracht vindt ook dit keer hele sterke beslissingen te nemen, een stukje "trots" op de manier waarop ze het gewoon weer op z'n Miekes doet...
Zus, een hele dikke knuffel, en ik heb ervan genoten gisteren, dus zeker voor herhaling vatbaar!

Troost

Heel wat leuke dingetjes in mijn achterhoofd om op mijn blogje te schrijven, maar na het lezen van Zus Mieke, eventjes geen zin meer. Wel dit liedje vol troost...mijn italiaans is zowat nihil, maar de melodie...kan gewoon niet anders dan een troostliedje zijn...
http://nl.youtube.com/watch?v=4TtZeqFWMVg

Moeilijk nieuws! Even valt de wereld stil!

Nog een anderhalve week en deze mama heeft vakantie: Olè!!!
Om in een bijna-vakantie-stemming te komen enkele sfeerbeelden van ons weekendje thuis:
Soetkin en ik nemen nog een laatste poging om pompoenen en courgettes te planten, dit keer in een bloempot, aangezien de slakken altijd met onze pompoenen gaan lopen...

Soetkin onkruid aan het wieden tussen wat eens een veldje spinazie moet worden...

Snuffie het konijn op doortocht in zijn nieuwe dier-en kindvriendelijke ren. Vanaf nu mag hij zijn verblijfje delen met Kasseiopeia (Kassi-Man, voor de vrienden), de schildpad...

Onze mannen aan het werk aan het konijnenverblijf...

Onze piepkuikens stonken uren in de wind, aldus de kinderen (en jaja: ook aldus de papa en de mama), dus verhuisden ze van onze woonkamer naar dit twee-verdieping-tellende verblijf. Eigenlijk een konijnehok, maar voor hen mooi groot genoeg. Een kippenren zit er nog niet in, want ze hebben nog nood aan een rode, warme lamp (achter het houten deurtje).

Voor de rest denk ik dat het de komende periode wat stil zal zijn op deze blog. Zus Mieke is vanavond binnen gegaan in het ziekenhuis. Morgen wordt ze geopereerd, en is het echt wel heel erg spannend. Ik beloofde dat ik haar blogje wat zal bijwerken voor de tijd dat ze in het ziekenhuis zal zijn (en als alles goed is, wordt dat een lange tijd, hoe tegenstrijdig dit ook moge klinken...).

Misschien tot op haar blog???

Moet er nog wijn zijn???

Jaja...tussen de drukte door nog even tijd maken om te feesten! De instuif bij Mieke en Didier. Omdat een mens nog eens zou vergeten dat tussen alle heisa door ook nog eens hun nieuwe huis moest worden ingezegend! Grote Zus en Kleine Zus...een foto waard...

De knoop

De fameuse knoop die al een tijdje in onze weg zit, is bijna doorgehakt!
De job, die ik ontzettend leuk vind om te doen, ons gezinnetje, de heel vele fijne ideetjes voor Tannekin, blijken langzamerhand niet allemaal meer in een doordeweekse dag te passen. Ik ben zowat in duizend stukjes getrokken, wat nooit de bedoeling kan zijn. Er moeten dus knopen worden doorgehakt (waar ik altijd al een hekel aan had!!!).
Ik zal moeten gaan kiezen waar ik echt voor sta. In de afgelopen jaren, iedere keer weer op knooppunt-momenten, op de website van kind en gezin beland, om informatie te zoeken rond kinderopvang. Deze week uiteindelijk toch maar eens een afspraak gemaakt. Kennis gemaakt met de kind-en-gezin-mevrouw. En bijna ook helemaal besloten om toch als opvangmama aan het werk te willen gaan (baby-peuter en buitenschoolse opvang), welliswaar volgens onze eigen waarden, dus heel sterk verbonden met het antroposofische gedachtengoed. Het is mogelijk om dat te combineren met de vertelmomentjes die we nu ook al organiseren voor Tannekin. Iets minder uit elkaar getrokken worden, maar in één richting kunnen werken...zalig. Weer gewoon in een totaliteit kunnen werken, weer leuk wat knutselen met de kindjes, eventjes tijd kunnen nemen om de seizoenstafel op te knappen, samen een kommetje fruit kunnen eten in de namiddag...
Anderzijds ben ik toch wel bang voor de stap: mijn contract waar ik nu werk, loopt op zijn einde, maar wordt in de vakantie vernieuwd, en wil ik die leuke job wel laten schieten? Anderzijds, het werken met kindjes, wat we nu in Tannekin doen, zou ik nog meer willen uitbreiden, en nu heb ik daar echt geen tijd voor.
Het voordeel zou dan wel weer zijn dat we de keuze kunnen maken om volgend schooljaar Soetkin thuisonderwijs te geven, zodat ze haar basisvertrouwen weer wat terug kan vinden. En ondertussen loopt de zoektocht naar een grotere locatie voor de Tannekin-activiteiten ook gewoon door (maar gelukkig nemen Inge en Werner hier heel veel in op...want ik merk dat dat toch ook heel wat vraagt).
Wordt vervolgd, dus....
(en ondertussen vind ik het dapper van jullie dat jullie nog steeds naar mijn gezeur willen luisteren.).

Eén van die maandagen

Twintig dingen die ik op een maandag als deze doe...

• Soetkin wil niet naar school! Gebruikelijk, zo de laatste tijd!
• Afgesproken met haar dat ze terug maar halve dagen gaat (want dat besloten we afgelopen weekend, als papa en mama).
• Blij meisje zelfstandig naar de speelplaats, terwijl mama met juffie praatte.
• Om een langer gesprek korter te maken: Soetkin doet momenteel niets in de klas. Presteert nog geen tiende van wat kindjes die wel moeite hebben presteren...Tweede leerjaar wellicht niet haalbaar,...
• Trippel Trappel weer naar buiten.
• Huilend meisje in mijn armen: de kindjes duwen mij uit de kring!!!
• Grote vraag van vandaag: Hèèèèèèèèèlp!
• Andere scholen als optie? Of dan toch maar thuisonderwijs, met alle gevolgen die dit met zich meedraagt?
• Naar Werner gereden die het kaartje van Soetkins Lentefeest helpt maken.
• Deze tekst op haar kaartje gezet:

Ben je anders dan een ander.
Ja natuurlijk, jij bent jij.
Want je bent apart geschapen.
Uit een ander hoopje klei.

Kijk gerust eens in de spiegel.
Naar het kunstwerk dat jij bent.
Jouw gezicht, jouw lijf en leden,
Jouw karakter, jouw talent.

Zie je wel, je bent een wonder.
Niets aan jou is saai en grijs.
Wees maar jij en blijf bijzonder.
Zing gewoon je eigen wijs.

(T. Hermans)

• Meer dan ooit beseft dat Soetkin echt mag zijn wie ze is!!!
• Naar ziekenhuis gereden waar Kleine Zus haar derde chemo kreeg.
• Gezellig wat bijkletsen.
• Nog eventjes gaan werken (tja, ik werk in de hulpverlening, voor als men het mocht vergeten zijn).
• In het naar huis rijden beseft dat ik zwartgallig wordt vanavond.
• Een meisje wat bij het slapengaan gelig uitslaat en huilt van hoofd-en buikpijn.
• Gebeld naar een mama die thuisonderwijs geeft aan één van haar kinderen, en daar wat moed gekregen.
• In een prachtige dreef met bomen,de muziek hardop, aan de kant gaan staan om te kijken naar de volle maan.
• Tijdens het typen van deze tekst beseft dat we ook nog ons leuke mannetje hebben, waarmee ik vandaag in ons grote bed heb liggen knuffelen.
• Olé! Met een lekker glaasje wijn deze blog aanvullen.

Tja, je hebt zo van die maandagen...

Efkes out of space

Jaja, wat je zo vaak leest bij andere bloggenoten, overkwam mij de laatste dagen: eventjes een storing in ons internetverbinding. Gelukkig vlug weer opgelost!
In opvolging van mijn reactie-idee op de blog van zussemie, kan ik de heuglijke aankondiging doen dat jullie vanaf heden een vorm van samenwerkende vennootschap mogen verwachten. Dat wil dus zeggen: ik krijg de toestemming om wat te pallaveren op haar blogje...mama Heidi gaat vreemd! Allen mee, zou ik zo zeggen!