Even slikken, en dan een stapje voorwaarts

Gisterenavond heerlijk met mijn zusje aan de telefoon gehangen. Niet te lang, maar wel deugddoend!
En daarna met een flinke kater gezeten (en nog steeds).
Nee, we wisten dat het niet goed ging, ondanks alle positivisme. Je ziet hoe, elke keer een beetje meer, de ziekte overwicht neemt, en hoe Mieke en Didier zich steeds weer aanpassen en verdergaan. En je kan alleen maar heel veel respect hebben voor hen en vloeken tegen de hele situatie.
Het is herkenbaar, zo na de laatste maanden: iedere keer krijg je een klap, loop je een dag of twee met een krop in de keel, en herzie je de situatie. Dan komt er een stukje 'aanvaarden' (als je natuurlijk van aanvaarden kan spreken), en ga je verder.
Maar ik denk dat ik vandaag in de fase van 'de-dag-of-twee' zit. En ik had vannacht heel veel zin om iedereen uit bed te bellen en samen een potje te huilen, om daarna met een glas Champagne te toosten op het Leven.