Lieve Zussemie,

Ik was niet van plan om op dit blogje het voortdurend over jou te hebben...dat zou je ook niet gewild hebben.
En toch lukt het deze week niet om veel anders in mijn gedachten te hebben.
Er zijn tranen geweest, en glimlachen om wat geweest is. Toch is er vooral een harde, bittere brok.
Het jaar dat je ziek was, was een jaar van afscheid nemen: iedere keer iets waarvan we wisten dat het de laatste keer zou zijn. Het laatste zomerse terrasje als zussen (met champagne, hoe kan het anders), het laatste kerstfeest, de laatste keer door de plantenwinkel, voetje voor voetje omdat je niet meer sneller kon, de laatste knuffel in de keuken, huilend omdat je zo doodmoe was en voelde dat het allemaal uit je handen glipte...
Niemand had durven denken dat jouw strijd zo hard zou zijn.
En dan die dankbaarheid om de manier waarop je uiteindelijk het leven hebt losgelaten.
De voorbije week was niet makkelijk: voelen en zien hoe iedereen met zijn eigen verdriet worstelt, en hoe je machteloos toekijkt en geen troost kunt bieden...
Morgen 'vieren' we samen jouw leven....
Slaap nu maar zacht, jouw strijd is gestreden....maar misschien, héél misschien luister je nog eventje met me mee naar dit liedje.

Liefs

Grote Zus