Tussen de verhuisdozen in, het maken van plannen hoe we ons gemeenschapshuis kunnen gaan uitbouwen, het lesgeven aan Soetkin en het gewoon mama-zijn, door...blijft de gezondheid van mijn Zus een grote bezorgdheid.
Gisteren een nieuwe stap, een stap waarbij wij ons allemaal gewoon machteloos voelen!
Zit dan ook al de hele tijd te denken en me af te vragen of ik dit wel op deze blog zou zetten. Anderzijds: misschien, hééééél misschien, kunnen mensen zich in dit gevoel herkennen...en kan het ook een stukje troost bieden (want zo vind ik ook mijn troost: door het menselijk-herkenbare in andere mensen en situaties).
Op de blog van Kim en Patrick, twee mensen die in het programma "Doodgraag Leven" meedoen, las ik een stuk over humor. Inderdaad: humor kan soms heel bevrijdend zijn! En toch: vandaag merk ik dat humor niet toereikend meer is...er zit gewoon een zwaar gevoel in mijn maag en een krop in mijn keel. Even gewoon geen optimistische, actieve Heidi dit keer, gewoon even geen zin....
Mieke werd gisterenavond uiteindelijk overgebracht naar de Palliatieve dienst en alles is nog te vers om nu met humor dat stukje realiteit aan te kunnen. sorry mensen: dit keer geen optimisme, alleen heel ferm balen!
5 opmerkingen:
En deze reactie is gewoon een testje om te zien of de link wordt gelegd naar ons nieuwe mail-adres...
Even schrikken... Ook al ken ik jou of je zus goed, ik leef toch met jullie mee.
Ik wens jou (en jouw moeder) ook sterkte toe in deze moeilijke tijd.
Bij deze ook sterkte aan je broer en je vader .
Vorige week op palliatieve, ondertussen alweer wat uitstapjes gedaan en klakkaards gebakken.
Alles weer okido met mij. Nu alleen nog een dagje prikken om samen te gaan winkelen.
Dikke kerstknuffel
Een reactie posten