En dan plots dat gemis....

Gisterenavond reden Fons en ik helemaal naar de andere kant van België om het driekoningenspel te gaan bewonderen, dat elk jaar door bewoners en medewerkers van Widar wordt opgevoerd.
En zoals elk jaar, was het ook dit keer prachtig en ontroerend! Sommige bewoners hadden hun oude getrouwe rol, anderen kregen dit jaar een nieuwe uitdaging...maar samen brachten ze toch maar weer het driekoningbeeld tot leven.
Het grote verschil dit keer, was dat wij in het publiek zaten als gast. En dat zal ik geweten hebben!!!
Iedere beweging, iedere verandering in hun mimiek, ieder woord dat werd gesproken: ze waren zo herkenbaar! Mama Heidi zat dan ook met de krop in de keel...want: wat mis ik die mensen!!!
Ja, de beslissing om hier in Brugge te komen wonen was echt wel de juiste, maar de levensinvulling die je hebt als je met ons Widar-mensen samenwoont, is zo intens....je kunt dat niet zomaar in een paar maand wegnemen. Ik merkte dan ook bij mezelf, dat ik automatisch terug "huismoeder" werd, ook al weet ik dat mama Astrid dat fantastisch doet....maar meer dan vier jaar....dag en nacht....je raakt vergroeid met iedereen.
Op zo'n moment besef je ook weer wat het betekent een karmische band met elkaar te hebben....
En met dat warm gevoel, diep van binnen, spartel ik de ochtend even door...want Soetkin ging weeral eens verdrietig naar school, en mist haar oude klasje nog steeds (en nu haar juffie ziek is en wordt vervangen door iemand anders, wordt het er niet beter op), en ik blijf dus opnieuw met de vraag zitten: wat wordt mijn nieuwe levenvervulling nu? Daar zit ik nu al zo lang mee te worstelen: het wordt tijd dat ik mijn plekje weer vind.
Een paar lichtpuntjes kleuren mijn ochtend weer wat roziger: Johannes huppelde de klas in, zijn juffie Liesbeth tegemoet EN Marjet en Anne komen vanmiddag langs: twee héééél lieve mensen waar ik echt van hou en die me in de moeilijkste periode van mijn leven door en door steunden....(klinkt dramatisch, hè)....
De dag kan toch nog leuk gaan worden!