Twee weken geleden een belangrijk-uitziende envelop in de bus gevonden.
Zo eentje met blauwe letters P-O-L-I-T-I-E op vermeld.
Mijn wenkbrauwen gingen even de hoogte in, en ik was mijn geheugen al naarstig aan het aftasten wanneer of waar ik dan misschien wel te snel zou hebben gereden (wat trouwens niet eens vaak gebeurt, zo plichtsbewust ben ik wel). Maar mijn wenkbrauwen gingen nog wat meer fronsen toen ik mijn naam zo netjes op de envelop zag staan.
Geen snelheidsovertreding, dus, want dan zou die op de naam van papa Fons genoteerd staan. Niet dat papa Fons een snelheidsduivel is (ik hoor u al denken), maar wel vanwege het eenvoudige feit dat de nummerplaat dus wel op zijn naam staat, hè.

Neen, het was wel degelijk mijn naam die schitterde op de voorkant!
Toch ietwat zenuwachtig de brief er uit gevist. Een oproep tot een verhoor, via het Parket van Brugge.
En eventjes, héél eventjes, stond de tijd wat stil. Niet dat dat lang mogelijk was, want vijf minuten later moesten de kinderen naar school vertrekken, maar toch eventjes dat moment van tijdloosheid.

Vier maanden geleden is het dat Cassandra werd gedood.
Vier maanden waarop ik dat allemaal zo ver mogelijk van me af heb proberen te zetten, gewoon omdat ik, zoals het een echte midlife-crisis betaamt, eventjes heel hard met mezelf aan de slag moest en dat er niet meer bij kon wegens te rauw.
Maar de tijd haalt je altijd in, en nu lag die brief dus voor me, wachtend op antwoord. Niet dat er veel keuze is op zo'n moment. Je wordt uitgenodigd voor een verhoor, en je weet dat dit een terechte oproep is.
De voorbije weken, tussen het werk, het gezin en het studeren van mijn examens in, mezelf wat gewapend voor het komende spannende moment.
Ook al wil je het niet, toch gaan beelden en fragmenten door je hoofd spoken: mooie en minder-mooie. Plots neem je de vriendschap die je had onder de loep, en denk je na wat je voor elkaar betekende...
En dan, net voor je wilt vertrekken een telefoontje: de afspraak is een week uitgesteld (bij een assisen-zaak is er meer tijd om het onderzoek te voeren).
En hier zit ik dan: een druilerige maandagmorgen, en ik loop even met mijn ziel onder mijn arm...

Gelukkig zit een kanjer van een vriendin te wachten met een lekker hapje.