"Waarom lezen we nog zo weinig op je blogje?"

"Bwah, misschien heb ik wel helemaal niets meer te vertellen?
Ik ben uiteindelijk maar een heel gewone vrouw, wandelend op haar levenspad,
soms alleen, soms met een groep, soms met een trouwe metgezel naast zich.
veel is er eigenlijk niet te vertellen."

"Je kunt het toch hebben over de mooie strandwandelingen die je de laatste weken hebt gemaakt?"

"De strandwandelingen waarbij ik fladderde van vreugde naar verdriet, waarbij mijn gemoed meedeinde met de eb en de vloed?"

"Ja, die bedoel ik!"

"Ach, veel valt er niet te vertellen. Woorden & stiltes wisselden elkaar af, met een steeds grotere golfslag. Maar het ruisen van de golven is nog niet bij machte de vele woorden en gedachten te overstemmen. Dus ik wandel nog even door..."

"Je kunt ons toch ook vertellen over de diepe vreugde van de vriendschap en de intense pijn van de rouw?"

"Over hoe mensen de armen om elkaar heen slaan om te troosten en te helen? Of over het fleece-dekentje, wanneer die armen te klein blijken te zijn? Nee, veel kun je daar niet over vertellen, laat staan schrijven op een blogje. Dat moet je voelen!"

"En moest je het nu eens......."

"Kom, laat ons nog wat verdergaan!"