zo mooi en zo vredig, het raakt me maar het roept me eveneens wat kwaadheid op omdat niet alles in ons leven zo vredig kan verlopen, we worden met zoveel geconfronteerd, ziekte, het verliezen van mijn papa,voor jou ,je zus, heel ons lichaam doet pijn, hoe kan het hier ooit van genezen? Bij zo'n liedje 's moet ik steeds aan ze denken, het roept zoveel gevoelens op , soms moeten de tranen dan maar stromen om dan weer weggeveegd te worden en weer wat rust te zoeken om weer verder te gaan. het enige wat niemand tegen mij nog moet zeggen is dat het slijt, dat ik mijn ziekte moet aanvaarden, sommige dingen zijn te groot om te aanvaarden, ze zijn er dat is waar maar ik kan ze niet omarmen , alleen maar voelen dat die pijn er is en dat ze nooit meer weggaat. Waarom zou ik dit dan aanvaarden? wie zou dit ooit willen aanvaarden? Het enige wat ik hoop is dat ik niet alleen ben om dit te dragen, dat er nog mensen zijn die vinden dat die vreselijke ziektes; als kanker , cvs, fybromyalgie , ms, als, parkinsom, enz. ooit bestreden kunnen worden, dat men begrijpt waarom het er is en wat men eraan kan doen. ik hoop het ooit nog mee te maken, zodat er veel jonge gezinnen terug een normaal leven kunnen leiden , hun geliefden niet moeten begraven, we zijn ooit geboren om te sterven maar toch niet voordat we geleefd hebben????
2 opmerkingen:
Via via kom ik hier even kijken, maar vooral luisteren.
Vriendelijke groet
zo mooi en zo vredig, het raakt me maar het roept me eveneens wat kwaadheid op omdat niet alles in ons leven zo vredig kan verlopen, we worden met zoveel geconfronteerd, ziekte, het verliezen van mijn papa,voor jou ,je zus, heel ons lichaam doet pijn, hoe kan het hier ooit van genezen? Bij zo'n liedje 's moet ik steeds aan ze denken, het roept zoveel gevoelens op , soms moeten de tranen dan maar stromen om dan weer weggeveegd te worden en weer wat rust te zoeken om weer verder te gaan.
het enige wat niemand tegen mij nog moet zeggen is dat het slijt, dat ik mijn ziekte moet aanvaarden, sommige dingen zijn te groot om te aanvaarden, ze zijn er dat is waar maar ik kan ze niet omarmen , alleen maar voelen dat die pijn er is en dat ze nooit meer weggaat.
Waarom zou ik dit dan aanvaarden? wie zou dit ooit willen aanvaarden?
Het enige wat ik hoop is dat ik niet alleen ben om dit te dragen, dat er nog mensen zijn die vinden dat die vreselijke ziektes; als kanker , cvs, fybromyalgie , ms, als, parkinsom, enz. ooit bestreden kunnen worden, dat men begrijpt waarom het er is en wat men eraan kan doen.
ik hoop het ooit nog mee te maken, zodat er veel jonge gezinnen terug een normaal leven kunnen leiden , hun geliefden niet moeten begraven, we zijn ooit geboren om te sterven maar toch niet voordat we geleefd hebben????
Een reactie posten