Deze week namen we in onze Arkgemeenschap afscheid van Mylda en Sam, twee jonge vrijwilligers die een jaartje mee kwamen wonen. Ook Kim, die bij ons in de Moerbei woonde het voorbije jaar, is haar spulletjes aan het inpakken.
Telkens toch weer een onwennig en emotioneel geladen moment...
Gisteren, tijdens een deelronde, hoorden we van elkaar hoe iedereen hiermee omgaat: afscheid nemen.
Mensen die mij al vele jaren kennen, weten dat ik helemaal niet van afscheid-nemen hou. Steeds opnieuw heb ik op dat moment het gevoel dat iets wordt afgesneden, dat iets stopt of voorbij is... Ik vind afscheidsfeestjes dan ook best moeilijk. Net alsof wij op dat eigenste ogenblik bekrachtigen dat we elkaar niet meer zullen weerzien, en onze paden definitief zullen scheiden vanaf dat punt. Steeds vaker mag ik echter ervaren dat afscheid nemen niet echt bestaat. Ik verwonder mij er heel vaak over hoe mensen plots weer, zelfs na lange tijd, weer op je levenspad kunnen komen, en soms zelfs op de meest onverwachte manieren en momenten. En telkens weer is het een elkaar-loslaten, in het vertrouwen dat je elkaar weer zult ontmoeten, als dat zo bedoeld is...
Dus als iemand een ander woord kan verzinnen voor "afscheidsfeest": men kenne mijn adres...
Lieve Mylda, Sam en Kim...geen "vaarwel", maar wel "misschien tot weerziens"...