Vandaag Miekes verjaardag...en op zo'n dag kun je niet anders dan even stilstaan.
Dankbaar voor wat geweest is, en verdrietig dat mensen nu in het wild om zich heen schoppen om toch maar een zondebok te willen vinden voor al dat verdriet.
Zelf ben ik er al lang achter dat dat geen zin heeft. Het Leven loopt en stroomt verder, ook al snappen wij er zelf niets van.
Vragen stellen, schoppen, roepen, slaan,...zal daar niet zo veel aan veranderen. Ook iemand tot een onmetelijke perfectie ophemelen brengt geen troost, al zou je dat nog zo graag willen.
Misschien is klein zijn een beginnetje...een beetje mens willen zijn en durven zijn.
Of is het nu te laat op de avond om nog helder te denken?