Vrouw achter het stuur!!!!

Met enige trots kan ik zeggen dat ik mijzelf toch wel tot super-chauffeur van de dag heb gepromoveerd!
Jaja, ik weet het, om de één of andere reden ga ik me nog altijd niet tussen twee auto's inwurmen in de stad, maar ik denk dat vooral mijn dosis ongeduld hieraan ten grondslag ligt. Nee, ik rij nog liever 100 meter verder, dan een reeks wachtende auto's achter mij aan te zien staan tot ik op mijn plekje sta.

Maar toch: er zijn van die ogenblikken in een mensenleven dat een mens niet anders kan: een super-manoeuvre!

Maar laat ik jullie eventjes meegenieten:

Stel je voor, één grote blauwe bus, breed uitgevallen, met hierin 6 mensen die op tijd hun belbus moeten halen, enkele kilometers verder EN een vrolijke chauffeur, vol goede bedoelingen om de hierbovenvernoemde personen aan die belbus af te leveren.

En sluit je ogen, en beeld je in dat die mensen, die met die grote, dikke, blauwe bus moeten worden naar die belbus gebracht, per toeval wonen in een supernauw straatje in de oude binnenstad van Brugge (en wie Brugge reeds bezocht, weet dat die straatjes héééél nauw kunnen zijn) EN dat hun garagepoort een poort is in een lange hoge muur van het Engels klooster.

Neem daar nog eens bij dat je gemiddeld in een tweetal manoeuvres pas uit die poort geraakt, en dat de politie het niet nodig acht de toegankelijkheid voor mensen met een handicap een stukje te ondersteunen.

En dan krijg je op deze stormachtige ochtend plotseling de situatie dat er wegenwerken gaan beginnen in de straat en de werkmannen een superdikke vrachtwagen aan de andere kant van de poort parkeren!

Maar deze mama is dus van geen kleintje vervaard. Met zelfzekere tred wandelt ze naar één van de werkmannen met de nuchtere opmerking dat het dus a-b-sooo-luu-t!!! onmogelijk is om uit die poort te rijden. Maar geen probleem, die vriendelijke meneer wil dit euvel wel eventjes verhelpen: een vrouw in nood? Dat varkentje zullen we wel eventjes wassen (en ondertussen lacht diezelfde mama in haar vuistje, want ze rijdt dus zowat dagelijks uit die poort en weet waar het schoentje wringt).

Maar om een lang verhaal nog wat langer te maken: die vriendelijke meneer wandelt dus mee naar de poort, alwaar de dikke bus ronkend staat te wachten. Ik zie hem eventjes naar de bus kijken, zijn ogen dwalen af naar de twee dikke muren die de bus omsluiten, en hij staart in de verte alwaar een oude treurwilg net achter de bus staat, waardoor manoeuvreren nu wel echt moeilijk lijkt te worden, om daarna puffend naar de vrachtwagen te piepen!

En deze mama heeft een klein, gemeen trekje, want eigenlijk zit ze achter het stuur zich een klein beetje te verkneukelen om de situatie: we zeggen het al zoooo vaak dat een parkeerverbod voor onze poort zou moeten worden opgesteld, en dit keer hebben we dus een reeks getuigen (want de rij auto's die staan te wachten groeit gestaag aan).

Maar het moet gezegd: mama en die werkmeneer zijn wel een superteam. Met engelengeduld schuiven we centimetertje per centimetertje voor- en achteruit. Een klein draaitje naar links, een klein draaitje naar rechts.
De stilte in de bus is haast voelbaar, ik zie het zweet van het gezicht van de werkmeneer afdruipen, en mijn concentratie is op en top!

En onder een luid gejuich, wringen we ons een twintig minuten later (en nee: dat ligt dus niet aan mijn slechte rijkunsten, maar aan het delicate milimeterwerk) uit ons nauw omhulsel.
De werkmeneer kijkt opgelucht en tevreden naar ons werk, ik zwaai nog eventjes vrolijk, en kom tot de constatatie dat de belbus natuurlijk al lang verdwenen is.

Maar onze prestatie vandaag? Dat doet niemand ons na (en mogen we nu als-t-u-belieft een parkeerverbod voor onze poort?).