Na al die weken van herfstregen, eindelijk het zonnetje mogen begroeten: heerlijk! We hadden dan ook gepland om met ons caravanneke eindelijk er op uit te kunnen trekken. Maar dat was natuurlijk buiten de eventuele aankoop van een leuke woning gerekend, waar we ons co-housingsproject kunnen opstarten en op termijn ook activiteiten van Tannekin kunnen organiseren.
Laat ons zeggen dat we eigenlijk een klein beetje verliefd zijn op ons pand: bergkristallen en ametisten aan de voordeur,lemen muren aan de binnenkant, houten vloeren, in het verleden werden zweethutceremonies in de tuin georganiseerd,...nog heel veel werk, dat wel, maar dat nemen we er eigenlijk graag bij, vooral doordat we ervan dromen een volledig ecologische uitbouw aan te bouwen...
En de hopen papieren en gesprekken die hiervoor moeten geregeld worden...nee, de koop is absoluut nog niet rond, maar alles wordt veel concreter, en best wel een beetje eng: zal het ons lukken om inderdaad met twee gezinnen alles geregeld te krijgen....?

Tussen het geregel door vandaag lekker naar het strand gereden. We mochten het strandhutje gebruiken van Jos en Katrien, die ons in de loop van de namiddag zouden vervoegen, gevolgd door Inge, Werner en Silke. Nummer 422, werd ons gezegd, en wij, zwaar beladen met picknick, en emmertjes en schupjes en visnet,.. en de sleutel in de aanslag, drie uitgelaten kinderen om ons heen, op zoektocht.

Na heel wat hutjes, en al evenveel telefoontjes op en neer, strandden we uitgehongerd neer op een schaduwrijk plekje bij een of andere strandcabine. Ons hokje vonden we dus in geen honderd jaar! Na de picknick raakten we aan de praat met mensen die daar lekker zaten te zonnen. Van het één kwam het ander, en voor we het wisten, bleek de strandcabine naast hen the place to be!!!!! En daar hadden we dan een uur in de schaduw, het hutje naast gezeten! Had de desbetreffende badstad besloten al de nummers van de hokjes te veranderen: grrrrr!

Maar voor de rest hoor je ons niet klagen: het was een echt luilekker dagje: strand, zee en zon!

En omdat ik onze fotocamera ben vergeten, laat ik jullie wegdromen van wat strandfotoos van onze vakantie op Texel twee jaar geleden....

En als toemaatje: Voor de speurneuzen onder jullie: de auto is een maand vroeger aangekomen dan verwacht. De oplossing voor ons raadsel komt er hopelijk dus volgende week aan.