Een "korte" reactie op anoniem

Beste Anoniem,

Dankbaar voor het berichtje dat Inge als antwoord gaf, wil ik zo vrij zijn ook nog even te reageren.
"Een uiterste oplossing" benoem je de situatie...inderdaad was de stap niet gemakkelijk om te zetten. Anderzijds, testjes zouden er toch niet gedaan worden, een kind wat geblokkeerd is en niets meer op papier krijgt, valt makkelijk te testen: een blanco blad als resultaat! 0 op 0! Leve het zelfvertrouwen en de sterke basis die dit biedt in de maatschappij: Ik kan niets, mijn testen bewijzen het!
U schrijft dat u leerkracht bent. Dan hebt u het geluk gehad nog geen overgevoelige kinderen in uw klas te hebben gehad (of moet ik zeggen: de pech?). Deze kinderen vragen iets van de pedagoog die niet zomaar in boekskes en opleidingen kunnen aangeleerd worden. Zelf ben ik ook pedagoge, maar doorheen de jaren heb ik geleerd dat ik niet de oplossingen voor alles weet.
Wij zijn dankbaar dat de school dit wel kan ondersteunen, dit sluit geen mogelijkheden af, maar schept kansen naar de toekomst toe.
Mensen die ons gezin al langer kennen, weten dat wij dit niet als makkelijkheidsoplossing hebben gekozen. Deze keuze vraagt heel wat van ons, en brengt heel wat werk met zich mee. Want u bent leerkracht en wordt betaald om leerstof voor te bereiden, wij moeten dit alles nog eens naast onze job gaan doen. U zou meer dan wie ook moeten weten wat dit vraagt. Dus een gemakkelijke oplossing???
Tja...wat de eindtermen van de leerjaren betreft: ook daar heb ik al heel wat informatie rond verzameld, hoe we dit kunnen opvolgen. Dus ook daar gaan we niet onverantwoord mee om.
En het sociale??? Soetkin is een kind wat van uit een heel sociale context is opgegroeid. Doordat het voor haar te zwaar werd op school, sloot ze zich steeds meer op in haar schulp. Dus waar het sociale dan ligt? Na nog geen week thuishouden, komt ze weer zelfzekerder naar buiten, en als we nu op het schoolplein lopen, kan ze met heldere vrolijke blik de andere kinderen weer ontmoeten! Als we dit verder geforceerd hadden, dan konden we binnen de maand naar een kinderpsychiater lopen om een mooie diagnose te laten stellen.
Ik heb een groot respect voor de leerkrachten die om Soetkin heen staan, en die de moed hebben gehad haar te zien als het mensje dat zij is. Misschien zijn wij als mens niet Alwetend? Kennen wij niet het antwoord op alles? Wanneer je met mensen werkt (volwassenen en kinderen), dan lijkt het mij belangrijk nederig te zijn…
Als mijn reageren wat verdedigend overkomt, wil ik er nog bij vermelden dat deze reactie vooral voortvloeit uit het feit dat ik hoop dat leerkrachten, opvoeders, artsen, therapeuten,....een openheid zouden kunnen ontwikkelen voor het wonder dat elke mens is. Wij kunnen dit wonder niet doorgronden, elke mens is zo uniek! En pasklare antwoorden geven al helemaal niet! Wat voor de ene mens ideaal is, kan een hel worden voor een ander…Laten we toch mild zijn voor elkaar!
Wij hebben ook helemaal niet het gevoel dat wij onszelf moeten verdedigen. Ons blije meisje en de rust dat deze keuze met zich meebrengt, de vele fijne en warme reacties van vrienden en kennissen om ons heen…een grotere bevestiging in onze keuze kan er niet zijn.