Jaja, de dagen vliegen hier nog steeds voorbij...
- Onze zoektocht naar een mooie, rustige locatie om te wonen en werken blijft rustig verder gaan. Gelukkig nemen onze lieve vrienden een heel stuk van deze zoektocht op zich. De organisatie van Tannekin ligt hierdoor wel wat stil (inschrijven voor het vertelweekje in juli kan wel nog).
- Na een kleine week een stukje thuisstudie op te nemen met Soetkin (sinds donderdag gaat ze niet meer naar school, maar werkt ze thuis), kunnen we nu al zeggen dat het goed gaat!De uitdrukking "Dit hadden we al veel sneller moeten doen!", die ik de afgelopen twee jaar van verschillende mensen heb mogen horen, klopt dus ook bij ons. Niet alleen Soetkin zit beter in haar vel, ook bij ons valt een druk van onze schouders. Geen getrek en gesleur meer, geen zwaarmoedigheid meer, een meisje dat hongert naar nieuwe dingen: héééérlijk! Het is voor ons natuurlijk wel een hele organisatie, maar wat we aan resultaat zien, maakt het hele gepuzzel meer dan waard!
- Nog voor we op de buiten een woonplekje gevonden hebben, hebben we een familie kuikentjes bij ons in huis. Een lente-feest-geschenkje voor Soetkin van nonkel Dries en tante Caroline. Nu nog piepklein en onder de rode lamp in onze woonkamer, maar straks toch wel in een groot kippenhok. Het hele huis klinkt vol vrolijke piepgeluidjes.
- Zelf geen tijd voor crea-werk (behalve dan ""creatief omspringen met de berg strijk" of "hoe ga ik creatief om met mijn mama-agenda?"), maar dat haalt Soetkin ruimschoots in door een breiwerkje dat ze van de handwerkjuf op school meekreeg om thuis verder af te werken. Een regenboogpaddestoel: het hoedje geweven, het steeltje wordt gebreid. Het resultaat volgt dus nog!
- En tot slot wil ik Ilse nog eens bedanken voor haar leuke berichtje: DANK JE WEL, ILSE!!! Ben jij ook diegene die inschreef voor de nieuwsbrief van Tannekin? Want dat zou willen zeggen dat ik dan je mail-adres heb, en das wel leuk!
6 opmerkingen:
ja, dat ben ik... en ja, je mag mijn mailadres wel hebben hoor ;-)
fijn dat Soetkin rust vindt door thuis te kunnen blijven en dat haar gezonde nieuwsgierigheid en leergierigheid daardoor weer op gang komt... soms kan een oplossing 'simpel' zijn hé...
succes met je 'creatief strijken'; op de mindfulnesstraining leerde ik dat je dat ook 'met aandacht' kan doen en dat dat dan erg ontspannend kan zijn... wie weet?!
groet, ilse
Dit is geen simpele oplossing, volgens mij. Dit is een UITERSTE oplossing. Iemand uit de maatschappij trekken, zeker op zo'n leeftijd, lijkt mij heel riskant. Welk effect moet dit hebben op latere leeftijd? Hoe moet zo'n persoon ooit weer tot onze samenleving toe treden? Ik dacht dat het wezenlijk verschil tussen dier en mens was dat de mens een sociaal wezen is?
Naast de sociale kant, ik ben lerares uit het eerste leerjaar en weet welk takenpaket een kind moet beheersen. Ik kan dan ook niet begrijpen dat de school dit toelaat!Op onze school zou dit nooit gebeuren, een jaar niet afmaken, geen testjes doen. Volgend jaar moet ze dan voor de middenjury. Als ze daar zich niet kan bewijzen is het helemaal om zeep: dan mag je dochtertje terug naar school, in het eerste leerjaar terwijl haar leeftijdsgenootjes twee jaar jonger zullen zijn! Hoe zal ze zich dan voelen!
Volgens mij is het vooral een gemakkelijkheidsoplossing naar jullie toe. Geen gezeur of gejammer meer om dochterlief naar school te sturen, lijkt dit niet meer op verwenning!
beste anoniem,
jammer van je reactie als je niet goed weet over wie je het hebt, of in welke situatie mensen verkeren. Beetje eenzijdig bekeken van jou, niet? Ongetwijfeld heb je ook al te maken gehad met kinderen die het niet zo makkelijk hebben op school, en daar bedoel ik niet de cognitieve kant mee. Voor Soetkin is dit voor dit ogenblik de beste oplossing. Sociaal komt het kind niets tekort; er zijn voldoende ontmoetingsmomenten voor haar. De ouders zijn op zoek naar de beste oplossing voor haar. De school wordt niet zomaar van de kaart geveegd, maar blijft tot de mogelijkheden behoren, alleen voor het moment niet. Met het thuisonderwijs zal ze zeker op niveau blijven, en misschien zelfs wat voor zijn. Nu, ik hoop dat je je gezichtsveld toch wat verruimt. Er is meer in het leven dan enkel maar schoolbanken!
Groeten,
Inge
Graag wil ik reageren op "anoniem".
Zelf ben ik een (niet werkende) kleuterjuf. Binnenkort ga ik solliciteren en op het gesprek wil ik graag het volgende laten horen:
Laat ons RESPECT tonen voor de eigenheid van elk gezin!
Een klassituatie is niet te vergelijken met een thuissituatie, waarin verschillende levenspaden elkaar kruisen en een levenslange verbinding met elkaar aan gaan, waar verschillende factoren uit de omgeving een rol uitoefenen (werk, relaties,sociale verantwoordelijkheid, familiebanden die soms minder goed zijn,...)
Als moeder van 2 kinderen met een handicap, weet ik dat dit geen makkelijke beslissingen zijn die over één nacht worden genomen. Wél zijn dit beslissingen die hun oorsprong vinden in het HART van de ouder(s) en daarom vaak goed zijn.
Als leerkracht is het toch goed om in gedachten te houden dat ouders opvoeden met de INTENTIE om GOED TE DOEN.
Inge Van de Water
Beste mama Heidi en iedereen die zich geroepen voelt om ook op dit berichtje te reageren .
Ik ken jullie gezinnetje eigenlijk ook niet maar van tijd tot tijd breng ik wel eens een bezoekje aan je blog .
Het valt mij op dat je iedere keer ( bij mijn weten is dit nu de tweede keer ) als iemand een "negatieve " reactie plaats , jij onmiddellijk in de aanval gaat .
Ik krijg zo stilaan de indruk dat , zolang iedereen je naar de mond spreekt je je dan goed voelt in je vel ; maar zodra iemand het niet eens is met je gedachtegoed start je het tegenoffensief .
Ben je dan wel zo zeker van je keuzes , heb je iemand nodig die dat voor jouw in positieve zin bevestigt ( ben je wel heel zeker dat de mensen die jouw steunen dit ook echt menen ) ?
Of misschien kan je gewoon niet zo goed tegen kritiek .
Het is dan wel jammer dat iedereen op je blog kan reageren .
Groeten , Nancy
Ja Nancy,
Die indruk krijg ik ook. De dokter was de vorige keer ook al mis!
Nu , iedereen weet dat het soms moeilijk is om de harde waarheid tegen vrienden te zeggen. Meestal krijg je die van buiten af!Maar als het oor niet wilt luisteren, en de ogen niet willen zien. Wat dan !
De enige die hier slachtoffer van wordt is Soetkin!We leven nu eenmaal niet in een sprookje maar in een harde wereld waar iedereen een beetje voor zichzelf moet knokken!
Sprookjes zijn er om het goede voor ogen te houden, niet om kinderen een verkeerd wereldbeeld te geven, en dat is volgens mij hier wel aan de hand. Soetkin leeft in een heel selecte wereld van mensen (die het echt goed menen hoor!) en kan daardoor de buitenwereld niet aan!(jullie noemen dit hooggevoeligheid zeker?)
Dus op langere termijn zal ze dartelen van de ene plek naar de andere op zoek naar haar sprookjeswereld en het nooit vinden buiten in haar dromen. Heel heel triest!Jammer dat je niet kunt leven van dromen.
Met de beste bedoeling gepent
Pieter Jan
Een reactie posten