Daarnet in de auto:

"Mama, ik heb een engelenvriendje, Dokje."
"En weet je hoe het komt dat hij zo heet? Awel, hij eet veelst te veel!"
"En al de dunne engeltjes, hè...die hebben al gevraagd of hij een beetje minder wil eten, want anders zal zijn buikje nog ploffen!"

(ik vind het eerlijk gezegd wel heel erg lief van die andere dunne engeltjes. Ze denken niet aan hun eigen hongerig buikje, Neuheu...ze denken aan het buikje van Dokje. Als da geen vriendschap is!).

Maar toegegeven: er schuilt een meesterverteller in onzen zoon!