Sinte Maarten

Als vervolg op de reacties op mijn vorig logje over Sinte Maarten wil ik nog graag even doorbomen...
Als kind woonden we met het gezin in de buurt van Ieper. Jaarlijks kwam deze goedheilig man menig kinderhart verblijden. Sinterklaas bestond wel voor ons, maar dat was dan weer de goedheilig man bij de pépéés en méméés, die dan weer in de streek rond Roeselare woonden. Tweemaal kinderfeest, dus!
Toen ik jaren later ging wonen in de Christoforusgemeenschap in Nederland, ontdekte ik een heel ander idee achter Sinte Maarten. Plots was hij niet meer de kindervriend, maar vooral het moedige personage achter een heel ander ritueel.
Hij werd de ridder, die aan de poort van de grote stad, op een stormachtige winternacht, de helf van zijn mantel doorsneed en aan een arme bedelaar gaf.
Een stukje licht in koude, donkere wintertijden.
Voor mij is het vooral het symbool van schenken. Een belangrijk aspect vind ik hierbij, is dat hij niet alles wegschenkt. Je kunt mensen niet helpen, als je jezelf helemaal wegschenkt.
In de Steinerscholen vind je dan ook het jaarlijkse ritueel terug om met lantaarntjes op tocht te gaan en te zingen aan de huizen. In Widar werd de Sint Maartensavond altijd afgesloten met het thuiskomen in kaarslicht. Er werd de hele avond geen electrisch licht gebruikt (zelfs tot in het toilet. We aten overheerlijke pompoensoep, en als dessert lag er een stapel wafels op ons te wachten, met vers fruit: hééérlijk!
En steeds vaker zie je dit oude gebruik ook terugkomen in dorpen en steden. En jawel, Francky: zelfs in de streek rond Roeselare zijn er al Sint Maartensoptochten (ik geloof zelfs in Ardooie?).