Ziezo...zoals beloofd enkele wetenswaardigheden over mamaHeidi:

1. We beginnen met een klein en minderbeduidend puntje, maar wel ééntje die bij mamaHeidi hoort: Paprikachips!
Voor mamaHeidi is een glaasje wijn MET een zak paprikachips het ultieme teken van ontspanning. Een fijn TV-programma, een goed boek, een tof gezelschapsspel...met een zakje paprikachips wordt het leven een beetje meer feestelijk!

2. Wanneer je mamaHeidi echt geërgerd wil zien, dan moet je in haar buurt een 4x4 of terreinwagen zetten, en de humeurmeter stijgt gevaarlijk in het rood (sorry, Tricky en alle bloglezers die met bovenvernoemde vehikels rijden. Neemt het niet al te persoonlijk, maar aanhoort mamaHeidies geweeklaag!).
Wie parkeert er zich steevast op het uiterste hoekje van een nauwe straat, ondanks het parkeerverbod? jawel: een 4x4 (en ik kan je verzekeren dat het dan niet lachen is als je met een blauwe bus vol mensen door die nauwe brugse straatje moet rijden, wie parkeert er zich in het midden van de straat voor de schoolpoort? jawel: een 4x4!
En wie probeert toch nog eens in het achterste van andere auto's te duwen in de file? Nog maar eens: een 4x4!
mamaHeidi heeft stiekem zelfs al besloten dat onze kinderen nooit ofte nimmer naar één bepaalde middelbare school mogen gaan, juist vanwege de hele straat 4x4 die daar geparkeerd staat. Een oefening in verdraagzaamheid zijn ze!

3. mamaHeidi is een grote kwebbel, mamaHeidi houdt van mensen, maar mamaHeidi vindt ook niets leuker dan in de anonimiteit te verdwijnen.

4. Dicht hierbij aansluitend is de grote polariteit dat mamaHeidi binnen zichzelf voelt. Elke dag opnieuw de grote hunkering om in de volheid van het leven te staan, ferm uit te gaan en nieuwe mensen te ontmoeten (moest mamaHeidi geen mama zijn, natuurlijk), en anderzijds de grote droom om mijn rugzak te pakken, een trein op te stappen en ergens op onze wereldbol in een groot bos te verdwalen.

5. Het lievelingseten toen mamaHeidi nog een klein Heidietje was: papsause en eiers!
Moeke maakte dit trouw elke week klaar. In het begin vaste dag op zaterdag, later met wat meer variatie in de dagen. En toch blijft mamaHeidi papsause en eiers nog steeds verbinden met het geluid van "Het schurend scharniertje" van Jos Gheysen.
En het mooiste van dat alles? mamaHeidi vergeet dit gerecht iedere keer weer klaar te maken. Gelukkig denkt Moeke daar nog aan op Paaszondag!

6. Het boekje dat mamaHeidi het meest geroerd heeft is "Hymnen aan de nacht" van Novalis. Zo puur en mooi! 't Is een piepklein boekje, maar ook heel groots! Iedere keer als mamaHeidi op reis gaat, al is het maar voor een aantal dagen, gaat het boekje mee in de rugzak.

7. Mamaheidi was een chirowietje...en een echte! Zo echt zelfs dat ze op haar eerste kamp, toen ze 8 was, met ongeloofelijke hoge koorts en een kanjer van een blaasontsteking, met geen middelen naar huis te krijgen was. Ze bracht het kamp dus door in een klein ziekenkamertje, in een stapelbed, en de leidsters en kookmoeders kwamen haar gewoon tussendoor betrekken in het geheel: ze schminkten zich naast het bed, oefenden hun liedjes in naast het bed. Ik leefde achter de coulissen, laten we maar zeggen.

8. mamaHeidi droomde er als kind al van om sproetjes te hebben. Helaas, helaas! En aangezien ze ze zelf niet had, hoopte ze dan maar stiekem dat één van haar kindjes van die vertederende sproeten zou hebben. Maar opnieuw: Helaas, helaas! misschien vind ik dat juist één van de schattigste dingen aan Pipi?

9.MamaHeidies' eigenste toppers binnen het filmwereldje: Schindlers List, met iedere keer weer dat meisje met het rode jasje. Bleek uiteindelijk wel dat dat kleine meisje wel degelijk de oorlog zonder al te veel gruwel doorstaan heeft. Haar dochter ontdekte pas dat haar moeder met haar rode jasje door de film liep, toen ze in de bioscoopzaal zat...Ik moet de beginnoten maar horen van de muziek, en ik heb kippevel!
Een heel ontspannende film vind ik Nanny Mc Phee. Voel me iedere keer weer een beetje kind. Vooral het strenge "Hmmm" van Nanny Mc Phee vind ik zoooo goed gevonden (met de bijhorende mimiek). En wanneer je hem op het grote scherm ziet, dan besef je pas hoe ze met de kleuren hebben gespeeld...
En last but not least: Amélie Poulain. zowel de muziek als de beelden puur genieten!

10. Op een zoveelste chirokamp het boek "Momo en de tijdspaarders" uitgelezen. Ik had zelfs nauwelijks tijd om mee te spelen met mijn groepsgenoten. En met een grote voorliefde voor de oude Beppo. Hoe hij met iedere stap een bezemstreek, met iedere bezemstreek een adem, met iedere adem weer een stap zette. De betovering van het boek is altijd zo sterk gebleven, dat zelfs onze schildpad genoemd is naar één van de personages.



Pfff...een hele boterham, zo'n stokjesgedoe. Vooraleer ik namen noem en stokjes doorgeef, ga ik rustig afwachten op de reeds-genodigden door Tricky...aan jullie de eer!