Gisterenavond namen we in de Ark afscheid van Renata uit Litouwen.
Elk jaar komen er jonge vrijwilligers vanover de hele wereld een jaar meewonen in onze gemeenschap.
Het doet me ook meteen terugdenken aan de tijd dat ik nog jong was (???!). Nog helemaal groen achter mijn oren, ging ik in eenn woongemeenschap leven voor kinderen met een zware handicap. Een verrijkende ervaring, een tijd van vallen en opstaan, een tijd van idealen en tegen de muur botsen van de realtiteit.
En nu, bijna twintig jaar later, nemen we dus afscheid in onze Ark van Renata.
Zelf heb ik haar nooit echt goed leren kennen, een gevolg van de afstand die tussen onze twee gemeenschapshuizen ligt. Maar toch stemde dit afscheid mij droevig.
Nu moet ik dat natuurlijk wat nuanceren: mama Heidi houdt gewoon niet van afscheid nemen!!! Voor mij is een "afscheid" altijd een gewoon 'tot weerziens', en ik voel me dan ook niet snel geneigd daar een superfeest van te maken met speeches, en taart en kadootjes...
Maar dat doen we in de Ark dus wel (en gelukkig maar, ook al klinkt dat vrij tegenstrijdig): tiramisu, veel lachen, dikke knuffels...

Het ga je goed, Renata, op je levenspad!