Toekomst

Hoe kunnen we beter beschrijven dan met enkele foto's hoe hier alles z'n gangetje gaat?
Om de één of andere reden lukt het me dit keer niet om de foto's te plaatsen waar ik ze hebben wil, maar zoek gerust het bijhorende tekstballonnetje bij het juiste plaatje...

Samen met vrienden een betonplaat gieten voor ons reuzegrote tuinhuis. Het werk is nog lang niet af, maar de aanzet is gegeven.

Tussen het vele werk in, met 17 mensen spaghetti eten in de tuin, met een heerlijk lentezonnetje op ons bolletje.

Drie stoere bosrovers in de boomhut met boevenspaghetti.

Onze magistrale boom, die nu nog niet tot z'n recht kan komen zo midden in de bouwwerken.

Kathy die wegens polsoperatie vooral de rol als veiligheidscoördinator op zich neemt (al lijkt me dat zeer bedenkelijk vanuit die hangmat).


Inderdaad, na een hele vreemde periode, merk je toch weer iedere keer dat je de draad van het leven weer oppakt.
De pijn en het gemis is er, en we zullen ook moeten leren aanvaarden dat dat gemis er nu gewoon bij zal horen.
Maar iedereen probeert op z'n eigen manier een stukje evenwicht hierin te vinden.
Ikzelf heb afgelopen week ook ontzettend genoten van een uitstapje naar zee met Moeke: lekker eten, een zonnige strandwandeling, naast elkaar in het grote bed liggen vertellen...deden we in ons leven nog veel te weinig, en we moeten zulke momenten koesteren...

De afgelopen weken waren ook een tijd van bezinnen. Het was zo druk...het was net alsof alle spotlichten op Zussemieke waren gericht. Dat was natuurlijk ook zo, maar de opnames van Hart voor Mekaar, de interviews in de tijdschriften en de kranten....er was haast geen mogelijkheid om niet aan Mieke te denken.
Nu komt alles terug in proporties: als ik aan Mieke denk, zie ik niet meer de foto's uit de tijdschriften, maar komen de herinneringen terug hoe ze echt was, met al haar gaven en scherpe kantjes...(en daarmee wil ik geen afbreuk doen aan de artikels, alleen: Mieke was zoveel meer...).
En zo is het goed, zo wil ik het ook...echte beelden en herinneringen...

En dus: als mensen mij vragen hoe het met mij is, dan moet ik ook echt eerlijk antwoorden dat het goed met me gaat. Nee, ik verdring het verdriet niet, alleen: ik kan er niet de hele dag aan lopen denken...Mieke komt niet terug door onszelf onder te dompelen in ons verdriet en gemis...Mieke is voor mij gewoon niet weg...ze zit dicht bij me....bij ons...
En ondertussen glijden de dagen voorbij....en zetten we stapjes op onze mooie aardkluit...