Vanavond eventjes langs de Brugse vestingen naar Tom gefietst. Een opgewekte man die ons leventje regelmatig komt opvrolijken!
Een stukje Brugge leren kennen, waarvan ik niet besefte dat het bestond!
En dan op weg naar huis.......Tzadaaaaam!!!!
Dat ongelooflijke gevoel van Verliefdheid op het Leven.
De oude dikke bomen langs de waterkant, de zwetende joggers die mij kruisten, het verliefde koppeltje op een bankje, een eenzame boxer aan het schijnoefenen op een grasveldje, de trapgeveltjes van een stukje Brugge, nog niet bezoedeld door toeristen (waar ik trouwens niets tegen heb hoor, alleen neemt de massa juist het stukje authenticiteit van de stad weg). En door het gebladerte van de bomen heen, de maan omfloerst door nevels....
En ikke die innerlijk juichend door dat stukje wereld fiets, waar ik, voor dat ene luttele moment, gewoon eventjes helemaal één mee ben!
De drukte en chaos van de afgelopen periode, de twijfel en piekermomenten hoe en of we ons project wel van start moeten laten gaan...eventjes gewoon weg....alleen maar innerlijke stilte op die fiets!
Ja, misschien is morgen dat Wauw-gevoel wel weer weg en komen de twijfels gewoon weer op me af...ik ben zoooo 'n ongelooflijke zoeker...iedere keer weer denk ik dat ik de rust in mezelf heb gevonden, dat ik op een plek ben aanbeland waar ik gewoon hoor.
En iedere keer opnieuw die onrust die ik in mezelf voel opborrelen, en het verder trekken...wetende dat de rust gewoon in mezelf te vinden is, dat ik hem niet buiten mezelf om moet gaan zoeken...
En dan de grote vraag of ik dan wel de juiste persoon ben om samen met anderen op zoek te gaan naar hun innerlijke kern, of ik zelf nog niet te veel zoekende ben...
Anderzijds, misschien is juist dat zoekende in mezelf ook de kracht die me voortdrijft, die me deed besluiten er iets opbouwends mee te gaan doen...?
Tja, laten we gewoon zeggen dat ik nu maar wat aan het wauwelen ben...mensen die met vlinders in de buik rondlopen voor dit Leven....die zijn even niet aanspreekbaar.
SSSSJJJJTTTTT.....ik droom!
4 opmerkingen:
SSSSSSSSSSSSSSSSSSTTTTTTTTTT ik zeg niets , ik droom mee .............................
Oh, Heidi, wat herken ik dat gevoel van verliefd zijn op het leven zelf. Het overvalt mij inderdaad ook vaak als ik fiets in de schemering of avond door de stand, bij voorkeur als het herfst gaat worden. Laat de twijfels maar toe, die horen er ook bij, en ga verder met waar je hart ligt.
Helaas zijn wij er komend weekend ook niet bji in Kasterlee. Liam heeft net zijn eerste schoolwek achter de rus en zondag hebben we een hele dag 'familiedag'met allerlei activiteiten in de buitenlucht en lekker eten. Ook nog zaterdag weg lijkt me simpelweg te veel voor hem (en ons...). Wel jammer, maar ik denk dat ik in september nog eens langs ga voor de verjaardagen van de jongens.
Liefs,
Karin
Oef, volgende keer eerst even de tikfouten eruit halen, sorry!
Is het leven niet één grote zoektocht waar je de ene dag vergezeld wordt door de ene , de andere dag door de ander en soms wonderbaarlijk deelt iemand met jou dezelfde weg...
tot later
groetjes Kathy
Een reactie posten