Afgelopen weekend met mama Ilse op stap geweest naar Wéris, een klein dorpje in de Ardennen.
Daar hadden we een klein B&B gereserveerd voor ons tweetjes. Het zou een heerlijk, relaxt weekendje worden....
Niet, dus!
We hadden namelijk besloten een heuse tocht van 23 kilometer af te leggen. Het werden er wat meer, aangezien de wandeltocht toch niet zo prec-ie-zig werd opgesteld. Blaren, pijnlijke spieren, en een hete middagzon...alles hebben we wat zowat gehad....Maar we zetten ijverig en dapper door!
De apotheose: de Dolmen en Menhirs ? Nee, die misliepen we zowaar!
Maar niet getreurd....op zondagmorgen hebben we toch alles bezocht wat we nog wilden bezoeken.
Alleen de zuidelijke dolmen, daar zijn we op afgeknapt: een groep auto's, twee barbecue-roosters, een trosje bierdrinkende mannen, vonden we nieks spiritueels aan! Je stelt je de vraag hoe die goedkeuring krijgen om op zo'n mysterieuse plaats een fuifje te gaan bouwen...
Tussen de witte tent en de bierdrinkende mannen door kunnen jullie een heus hunebed ontwaren...geloof me vrij!Ik wilde er een echt stilte-weekend van maken...maar door de opstart van ons project in de nabije toekomst merkte ik dat ik mijn gedachten moeilijk stil kon krijgen. En gek genoeg voel ik nu pas duidelijke stilte over me heen komen!
Op de blog van Windekind wil ik deze week dieper ingaan op ons beleven!
1 opmerking:
Bezige bijtjes: Kunnen die stilzitten? Ik ken het gevoel, de ene zij velangt wat rust en de andere kant ziet alleen het werk, watje allemaal kunt beleven. Bij mij is het dan ook meestal de bezige kant die wint.
Jammer van die zuidelijke dolmen het lijkt me inderdaad een zalig plek om even tot rust te komen. Dit kan me ook mateloos storen, je maakt dan een wandeling in de heuvels en iemand anders maakt zo'n wandeling op de moter!
tot later
groetes kathy
Een reactie posten