Dacht ik daarnet nog aan vrijdagavond.....
Ik reed vol enthousiasme naar de pottebakcursus. Legde ik in de auto een céédéétje op die ik ooit eens van stagiaire Kim kreeg....
Glimlachend kwam ik op de parking van de school gereden.
En ik voelde me ook plots een beetje volwassen (en oud)....want hoeveel jonge mensen kwamen in de jaren op Widar niet voor een korte of langere tijd bij ons in huis wonen en werken?
De meesten van hen zien we nooit meer, verdwenen gewoon naar hun eigen vertrouwde omgeving...
Anderen blijven dan weer heel erg bij ons, ook al sloegen ze hun vleugels uit: Evi die een jaar bij ons woonde, en nu in het Zuiden van Frankrijk het harde werken verder zet, Ninke, die via een omweg in Spanje en Yemen, uiteindelijk op Widar terug is beland en nu in Huize Skirne haar eerste stevige passen zet, of Kim, de schenkster van het voorgenoemde céédéétje, waarvan we vooral de papa nog horen, omdat Fons voor zijn 50e verjaardag een klasréunie wil organiseren (en zij toevallig samen als kleine jongetjes in de klas zaten), Tine, met de rasta-krulletjes, waarmee ik af en toe op MSN nog es een korte babbel doe, of Indra, waarvan ik als laatste bericht hoorde dat hij door het regenwoud zwerft.......en al deze jonge mensen hebben wij mogen ontmoeten!
En dan kan het natuurlijk niet anders dan dat ik glimlachend die parking oprij, nietwaar?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten