Tevergeefs...

Vanmorgen was het dan zo ver....de spreekwoordelijke druppel....
Na drie maanden hard proberen een multicultureel samenleven mogelijk te maken, is ons eerste echt gesprek gevallen! In alle rust maar toch heel pijnlijk! En dit heeft meteen het gevolg dat Carolyn, onze gaste uit Kenia, wil verhuizen. Zij vindt een dat een goeiemorgen en een goeieavond zeggen echt meer dan voldoende is, en aangezien wij daar toch een ietsepietsje anders tegenaan kijken......
Nee, alle privé-aangelegenheden, dat zijn inderdaad onze zaken niet, maar een beeld zonder klank door de keuken zien rondwaren.....dat is er voor ons dan weer net over.....
Tja, en daar sta je dan!
Vanavond kwam ze dan ook vertellen dat ze heel veel respect voor ons heeft, maar dat ze niet kan aarden in de openheid van ons gezin. Samen verderbouwen, en leren uit onze verscheidenheid, wil ze niet.....meer valt er dan ook niet over te vertellen, hè....

Wat mij vooral dwarszit, is dat ik toch het gevoel heb dat wij als gezin heel hard proberen openheid te scheppen, en dat het juist die openheid is, die ons nu de das om doet....
We hebben best veel respect voor Carolyn, alleen merken we dat we onmogelijk bij mekaar kunnen komen...het water is veel te diep....
Je moet er aan willen werken, maar ze geeft aan dat dat voor haar te zwaar is, dat ze te vermoeid is van de aanpassingen hier, en dat ze gewoon niets meer kan geven dan wat er nu is (en dat is dan weer beeld zonder klank.....). Pffffff.......
Mens-zijn....toch wel een groot raadsel......

En voor mensen die nu nog wat leuk nieuw willen horen....de zieken zijn beter EN ik ga morgen in de klasjes helpen: Olé!!