Twee weken geleden een belangrijk-uitziende envelop in de bus gevonden.
Zo eentje met blauwe letters P-O-L-I-T-I-E op vermeld.
Mijn wenkbrauwen gingen even de hoogte in, en ik was mijn geheugen al naarstig aan het aftasten wanneer of waar ik dan misschien wel te snel zou hebben gereden (wat trouwens niet eens vaak gebeurt, zo plichtsbewust ben ik wel). Maar mijn wenkbrauwen gingen nog wat meer fronsen toen ik mijn naam zo netjes op de envelop zag staan.
Geen snelheidsovertreding, dus, want dan zou die op de naam van papa Fons genoteerd staan. Niet dat papa Fons een snelheidsduivel is (ik hoor u al denken), maar wel vanwege het eenvoudige feit dat de nummerplaat dus wel op zijn naam staat, hè.

Neen, het was wel degelijk mijn naam die schitterde op de voorkant!
Toch ietwat zenuwachtig de brief er uit gevist. Een oproep tot een verhoor, via het Parket van Brugge.
En eventjes, héél eventjes, stond de tijd wat stil. Niet dat dat lang mogelijk was, want vijf minuten later moesten de kinderen naar school vertrekken, maar toch eventjes dat moment van tijdloosheid.

Vier maanden geleden is het dat Cassandra werd gedood.
Vier maanden waarop ik dat allemaal zo ver mogelijk van me af heb proberen te zetten, gewoon omdat ik, zoals het een echte midlife-crisis betaamt, eventjes heel hard met mezelf aan de slag moest en dat er niet meer bij kon wegens te rauw.
Maar de tijd haalt je altijd in, en nu lag die brief dus voor me, wachtend op antwoord. Niet dat er veel keuze is op zo'n moment. Je wordt uitgenodigd voor een verhoor, en je weet dat dit een terechte oproep is.
De voorbije weken, tussen het werk, het gezin en het studeren van mijn examens in, mezelf wat gewapend voor het komende spannende moment.
Ook al wil je het niet, toch gaan beelden en fragmenten door je hoofd spoken: mooie en minder-mooie. Plots neem je de vriendschap die je had onder de loep, en denk je na wat je voor elkaar betekende...
En dan, net voor je wilt vertrekken een telefoontje: de afspraak is een week uitgesteld (bij een assisen-zaak is er meer tijd om het onderzoek te voeren).
En hier zit ik dan: een druilerige maandagmorgen, en ik loop even met mijn ziel onder mijn arm...

Gelukkig zit een kanjer van een vriendin te wachten met een lekker hapje.

Yip! Binnenkort weer Sint Jansfeest in onze Arkgemeenschap.
Volgend weekend kan ik jullie dus verblijden met wat zomerse feestfoto's.

Maar nu nog wat blokken voor het examen van Oud Testament.
Gisteren nog dit fragmentje uit de cursus gehaald:

"Geloof is je door de Heer tijdens de nacht naar buiten laten brengen en daar een ommekeer meemaken."

Tsja...het Oude Testament heeft ons veel te leren, zou ik zeggen.

Zaterdag met knikkende knietjes richting examen Spiritualiteit gefietst.
Ja, u leest het goed: met knikkende knietjes...
Ik begrijp nog altijd niet waar die brok zenuwen vandaan kwamen, maar ze waren er! Een fietstochtje langs het water minderde hier niets aan. En toen de docent mij de keuze gaf welk hoofdstuk ik wou bespreken, toen wist ik het helemaal niet meer.
Aarzelend, stotterend, hakkelend, flapte ik er een hoofdstuk uit.
Het verkeerde, dus! Het meest theoretische, moeilijkste hoofdstuk uit de dikke stapel!
En uitgerekend die pikte ik er uit!
Het ene zinnetje van Büber bracht me redding. Maar wil je wel weten dat ik nog steeds met de bibber loop? Zou het de leeftijd zijn? Niet meer examen-stress-bestendig???
Ondertussen alweer bezig aan de volgende cursus. Mijn ter plekke blijven trappelen van de voorbije maanden, bracht mijn opleiding in gevaar, en nu moet ik dus een flink inhaalmanoeuvre leveren.
De studenten groeten u!

Orchestre International Du Vetex

Deze namiddag langs de Brugse vesten gewandeld met enkele mensen van onze Arkgemeenschap naar het Minnewaterpark, alwaar deze leuke groep aan het spelen was.
Frank en ik plaçeerden er zelfs nog een danspasje, al moet ik zeggen dat het tempo steeds sneller ging, en we op het einde vooral stonden te lachen, zowat met onze tong op de grond. Combineer dat met een scootertocht naar zee, een etentje bij de Thai en een heel mooi gesprek aan het strand met een bijzonder iemand..en je raadt het al: de batterijtjes zijn even opgeladen.
Dringend nodig want binnen enkele weken staan er enkele examens voor de deur.

En dan is het er plots!Wanneer je denkt dat het nu echt niet meer lukt,
wanneer je het gevoel hebt dat er maar geen einde lijkt te komen aan die zwaarmoedigheid,
wanneer je denkt de moed er maar bij neer te leggen,
wanneer je spuugzat bent van de wirwar aan emoties binnen in jezelf...

Een moment van harmonie!

En natuurlijk zal dat moment wel weer wegglippen,
niet omdat je pessimistisch bent,
maar omdat je weet dat een weg van groeien
nooit rechtstreeks in één lijn naar boven gaat.
Nog wat hobbeltjes links,
nog wat hobbeltjes rechts,
nog wat kiezeltjes,
nog wat rotsblokken,
en soms zelfs glibber je weer even naar beneden,
om daarna terug recht te krabbelen en opnieuw te proberen.

Maar nu?
Nu is er eventjes dat moment van rust,
lekker in het warme zonlicht,
en helemaal doordrongen van al die lieve mensen om me heen!
Eventjes helemaal gelukkig!
***Zucht***

Google

Woensdagvoormiddag, kindjes naar school en echtgenoot naar het werk.
Tijd om te huismoederen, dus!
Onze hele grote eettafel staat op dit eigenste ogenblik vol bloempotten, al dan niet gevuld met verwaarloosde kamerplanten en een grote zak potaarde mèt bijhorend schopje liggen geduldig te wachten op de grote aanval.
Stapeltje goede muziek liggen klaar, en een grote kop thee staat te dampen. Héél veel hoopvol, geduldig wachtende dingen.
Wat moet het toch heerlijk zijn zo veel geduld te bezitten! Door scha en schande leerde ik al lang dat mijn dosis geduld niet zo groot is. Alles moet het liefste deze maand, of toch nog liever deze week, en als het enigszins kan nog liever vandaag, of weet je wat? Nog het liefste nu! En ik kan jullie verzekeren dat dit een vrij vermoeiende bezigheid is!
Maar waar was ik gebleven? Oh ja! De wachtende spulletjes in en om en op de tafel.
En waar wachten ze nu precies op? Jawel: op mij!
En laat nu net dat het probleem zijn!
Want wat worstel ik de afgelopen maanden toch met die vraag: wie ben ik nu eigenlijk? En als ik het antwoord al niet meer weet, wie dan wel, nietwaar?
Maar ik denk dat ik er dit keer iets op gevonden heb: ik zoek het gewoon even op via google. Wedden dat het op internet te vinden is?
En de sprietige plantjes zullen er reuzeblij mee zijn. Want als IK weet wie IK ben, dan kan IK eindelijk eens aan dit leuke klusje gaan beginnen!

Springfest Act Three -- One Voice

Een lied gebracht door de Arkgemeenschap Cape Breton.
Luister mee en geniet!

Ze houden van me...ze houden niet van me...ze houden van me...ze houden niet...
Nee: ze houden van me...of beter..ik hou van hen...ik hou niet van hen...ik hou van hen...of beter...ik hou van jullie...ik hou niet van jullie...ik hou van jullie...jullie houden van mij...jullie houden niet van mij...jullie houden van mij...

Weet je wat...we houden gewoon allemaal een beetje meer van elkaar. Wedden dat onze blauwe planeet een beetje meer roze kleurt?

"Waarom lezen we nog zo weinig op je blogje?"

"Bwah, misschien heb ik wel helemaal niets meer te vertellen?
Ik ben uiteindelijk maar een heel gewone vrouw, wandelend op haar levenspad,
soms alleen, soms met een groep, soms met een trouwe metgezel naast zich.
veel is er eigenlijk niet te vertellen."

"Je kunt het toch hebben over de mooie strandwandelingen die je de laatste weken hebt gemaakt?"

"De strandwandelingen waarbij ik fladderde van vreugde naar verdriet, waarbij mijn gemoed meedeinde met de eb en de vloed?"

"Ja, die bedoel ik!"

"Ach, veel valt er niet te vertellen. Woorden & stiltes wisselden elkaar af, met een steeds grotere golfslag. Maar het ruisen van de golven is nog niet bij machte de vele woorden en gedachten te overstemmen. Dus ik wandel nog even door..."

"Je kunt ons toch ook vertellen over de diepe vreugde van de vriendschap en de intense pijn van de rouw?"

"Over hoe mensen de armen om elkaar heen slaan om te troosten en te helen? Of over het fleece-dekentje, wanneer die armen te klein blijken te zijn? Nee, veel kun je daar niet over vertellen, laat staan schrijven op een blogje. Dat moet je voelen!"

"En moest je het nu eens......."

"Kom, laat ons nog wat verdergaan!"